-στα λόγια η Ελένη Ασήμογλου
Φαντάσου:
ένα θησαυροφυλάκιο
με πόρτες ατσάλινες, που δεν σπάνε
με πάχος τριάντα πόντους, που δεν τις διαπερνά τίποτα
ένα φρούριο
και μέσα τους να κρύβουν το πιο όμορφο λουλούδι.
Ένα τριαντάφυλλο να κείτεται στο πάτωμα
μονάχο στο άδειο το κουτί του
μικρό κι ευάλωτο στην φυλακή του
φαντάσου.
Σκέψου πως θέλει δροσιά, θέλει ήλιο
απαλό και τρυφερό μες στην σκληράδα
ο έξω κόσμος τού εγγυάται την ζωή.
Έξυσα με τα νύχια μου ένα άνοιγμα στα τείχη σου
ίσα ίσα να αφήσω μια ηλιαχτίδα
ελπίζοντας ότι μια μέρα η σχισμή θα γίνει πόρτα
με όνειρο να το δω από κοντά
κι ίσως να το μυρίσω.
Έχτισες τα τείχη σου να προστατεύσεις την ψυχή σου
κι όσο κι αν ήθελα να κρατήσω την πόρτα σου ανοιχτή
να πάρεις ήλιο,
μου την έκλεισες με κρότο
κλεισμένος στο σκοτάδι σου.
Κι αν το λουλούδι δεν το βλέπει ο ήλιος
αν δεν αντανακλά το φως
πώς βλέπεις αν υπάρχει στο σκοτάδι;
Μένει όντως ζωντανό;
Είναι βαριά η οχύρωση.
Αν επιτρέψεις τον μαρασμό,
το θησαυροφυλάκιο της ψυχής σου
θα γίνει ο τάφος της
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 