-στα λόγια ο Γιώργος Πίστας
Σκέφτομαι απόψε που ο αέρας «λυσσάει»,
να σε αποχωριστώ.
Βλέπεις είναι σαν να ψάχνω από κάπου να πιαστώ κι αυτός ο βοριάς μου δείχνει πως μπορώ τα χέρια σου από πάνω μου να τραβήξω.
Να ελαφρύνω το μέσα μου μήπως και ξεκαρφώσουν τα πόδια μου
από την λασπωμένη γη σου.
Σαν φύλλο ξερό, χωρίς ψυχή, παραδομένο στη δίνη της απόφασης μου που στροβιλίζει τον δαίμονα μου σε τυφώνα ληγμένης άρνησης.
Ένα φύλλο να καταλήγει έρμαιο στο ρεύμα
ενός μικρού ποταμού ικανό να το βγάλει
σε μια μεγάλη θάλασσα,
μόνη λύση η κρύα αλλά ασφαλής αγκαλιά της.
Έχει αέρα απόψε, φυσάει ελευθερία και
μια αλμύρα βάλσαμο στις ανοιχτές πληγές μου, με προσκαλεί να σπρώξω τα χέρια σου
από πάνω μου.
Δε σε φοβάμαι πια.
Αντίο!
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 