–στα λόγια ο Κωνσταντίνος Καλλονιάτης
Σε άθλιους καιρούς πάντα
σε μικρές, υποτονικές συχνότητες
που σχεδόν εναρμονίζουν το απόλυτο κενό
με την αβεβαιότητα,
δεν παύω να βαδίζω.
Τι κι αν χαοτικός ρυθμός ορίζει ανά πικρά, όχι μικρά διαστήματα
ως αιχμηρός λεπτοδείκτης
το μέγεθος του βήματος που πρόκειται να λάβω,
δεν σταματώ ούτε εδώ.
Τι κι αν μελωδία θρήνου περιπαίζει
ευλαβικά τη σκέψη μου,
την πρώτη ακόμα απ’ το επόμενο μου σκίρτημα,
σαν να προστάζει «πάψε!
Το φως με την λάμψη σε εκδικείται!»
(Εγώ) Συνεχίζω κατάματα να το κοιτώ·
είναι βλέπεις που σε άθλιους καιρούς πάντα
συνήθισα να ζω.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 