-στα λόγια η Στεργιάνα Τζέγκα /
φωτογραφία: two_the_frame
Τελευταία
ξεχνάω ότι ανήκουμε στην ομάδα που χάνει
και πανηγυρίζω
γδέρνω το λαιμό μου απ’ τη χαρά
η φωνή βγαίνει από μέσα μου αποφασιστική
παρασέρνει όλους τους ήχους της γειτονιάς
και τις πηγές τους
μαζί
–τα κορμιά που εξασκούν εναλλάξ τα βογγητά τους
τους ιδρωμένους πωλητές στις λαϊκές αγορές
τους μουσικούς ενός ρεμπέτικου γλεντιού
και κάποια μωρά που κλαίνε για γάλα ή για αγκαλιά.
Όλοι ξαφνικά ανεξαιρέτως
παίρνουμε τις κιθάρες τις φυσαρμόνικες και τα κατσαρολικά
–ό,τι έχει ο καθένας–
και βγαίνουμε στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Καλλιθέας
σαν παρδαλά κρύσταλλα
σαν ημιπολύτιμοι λίθοι
που αποκολλήθηκαν απ’ τα βάζα κι εκδιώχτηκαν απ’ το σκρίνιο
γινόμαστε ποτάμι
ανεβαίνουμε στα καπό και στα πασαλάκια
γινόμαστε θάλασσα
ανεβαίνουμε τη Συγγρού
γινόμαστε ωκεανός
ακολουθούμε το ένα το άλλο
ένα μωσαϊκό πολύχρωμων σπασμένων κρυστάλλων που κόλλησαν
τραγουδάμε όλα μαζί
για να κάνει όχι «κάποτε»
αλλά
ΤΩΡΑ
μια γαμημένη ξαστεριά
–και η νίκη που δεν προηγήθηκε
έχει επιτευχθεί.
στίξη 