-στα λόγια ο moha le fou /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Μόνο οι εραστές θα παραμείνουν ζωντανοί. Μονάχα αυτοί… Μέχρι η μουσική να πάψει να παίζει, έως ότου η σιωπή σκεπάσει με το αδιαφανές μαύρο πέπλο της ετούτη εδώ την πόλη, μονάχα εμείς θα χορεύουμε, στα πιο απόμερα, γεμάτα δυσωδία σοκάκια της Αθήνας. Εμείς, οι εραστές του μεγαλύτερου τίποτα ή μάλλον του εαυτού μας, θα είμαστε τα μοναδικά όντα πάνω στον πλανήτη που θα κινούνται, ενώ οι κόκκοι της άμμου απ’ την κλεψύδρα θα αιωρούνται κάπου στη μέση.
Κάπως έτσι λοιπόν οι εραστές αυτού του κόσμου θα γίνουμε ένα κι οι καρδιές μας θα χτυπούν όλες μαζί στον ίδιο ρυθμό, γεννώντας έτσι την πιο ερωτική μα συνάμα θλιβερότερη μελωδία που έχουμε ακούσει. Πιο μοναχικοί από ποτέ, μα λιγότερο μόνοι από κάθε άλλη φορά, φυλακισμένοι σε ένα κόσμο που ‘χει σταματήσει ο χρόνος, μα πραγματικά ελεύθεροι, θα ρίξουμε έναν τελευταίο χορό προτού πηδήξουμε στο πηγάδι της λύτρωσης για να σβήσουμε τη φωτιά από τα απωθημένα και τις ενοχές που μας καίνε.
Έτσι θα παραμείνουμε για πάντα ζωντανοί ακόμα κι αν έχουμε πέσει από ώρα, τώρα πια, νεκροί.
στίξη 