-στα λόγια ο moha le fou
Λίγοι και καλοί στο κρεβάτι του πόνου,
στο κρεβάτι του ξεπεσμού και της ανίας.
Το κρεβάτι αυτό δεν έχει στρώμα
παρά μόνο σανίδια.
Ραγισμένα και σαρακωμένα σανίδια
έτοιμα να δεχθούν τα διαλυμένα μας κορμιά.
Κορμιά που κείτονται κουλουριασμένα,
σε στάση εμβρυακή.
Κορμιά παγωμένα, σαν πτώματα με ανοιχτά τα μάτια να κοιτούν το ταβάνι.
Κορμιά βουβά, που ούτε η ανάσα τους δεν ακούγεται,
μοναχά τα στήθια τους που πάλλονται το μαρτυρούν.
Κι από κάτω παραμονεύει η μαρμάγκα.
Πάντοτε πεινασμένη κι άπληστη,
πλέκει τα δίχτυα της με μαεστρία, θαρρείς πως τρίβει τα χέρια της
περιμένοντας με προσμονή το επόμενό της γεύμα.
Τρέφεται με τις κολασμένες ψυχές των βασανισμένων.
Τις ψυχές που στραγγίζουν μέσα από τα μουχλιασμένα σανίδια.
Τα σεντόνια στο κρεβάτι αυτό δεν είναι άσπρα, μήτε μαύρα.
Είναι κόκκινα
σαν τεράστια, βελούδινα, κατακόκκινα ροδοπέταλα.
Και τα σανίδια φτιαγμένα λες απ’ τον κορμό τους.
Το κρεβάτι δεν τρίζει,
είναι βουβό.
Κι αυτό σαν τα κορμιά.
Κορμιά που στάζουν Έρωτα,
αναμειγμένο με το πιο καθάριο δάκρυ.
Καθάριο σαν τα μάτια τους.
Καθάριο σαν τη ψυχή τους.
Στο κρεβάτι αυτό στάζει το πολυτιμότερο εκχύλισμα ολάκερου του κόσμου.
Μα και τούτο στο τέλος η μαρμάγκα το γεύεται.
Το εξαφανίζει.
Λίγοι και καλοί στο κρεβάτι του πόθου,
λίγοι και άσημοι.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 