-στα λόγια η Ηλιάνα Τσακίρη
Δεν ξέρω πού Ανήκω.
Αναρωτιέμαι καθημερινά.
Τίποτα δεν μου ταιριάζει
και αυτό με πονά.
Κάθομαι και μετρώ τις χαρές μου,
με το καιρό μειώνονται δραματικά.
Η μάνα μου, αναρωτιέται το «γιατί».
Έγινα ό,τι κορόιδευα κι αυτή
είναι η μεγαλύτερή μου ήττα.
Σηκώνομαι με πόνους στο σώμα κάθε πρωί
και αναρωτιέμαι πώς θα περάσει κι αυτή η μέρα.
Πόσες φορές θα κάνω ακόμη τον κλόουν;
Πόσες φορές, θα κάνω ψεύτικα κομπλιμέντα, συζητήσεις, χιούμορ και εμψύχωση και ψυχοθεραπεία στον κάθε άσχετο;
Πόση αγένεια και «καλημέρα» με το σταγονόμετρο και επί πληρωμής πρέπει να ανέχομαι;
Δεν είσαι δέντρο, κουνήσου…
Μα πού ακριβώς να πάω, όταν δεν ξέρω που Ανήκω και δε γνωρίζω ποια στροφή να πάρω;
Αλήθεια, πότε γέμισε τελευταία φορά με φως η καρδιά μου και γέλασα με την ψυχή μου;
Ούτε που θυμάμαι.
Και αυτή είναι η μεγαλύτερη μου ήττα.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 