-στα λόγια η Ηλιάνα Τσακίρη
Φάσεις είναι και περνάνε κι ας πονάνε.
Εξάλλου ποιος είπε ότι η ενηλικίωση είναι εύκολη;
Πονάει. Σου στερεί πράγματα. Σε αλλάζει. Σε σκληραίνει.
Κανείς δεν σου δίδαξε την ανεργία.
Τις κρίσεις πανικού. Την απόρριψη. Την άδεια αγκαλιά.
Γι’ αυτό και στέκεσαι γυμνός, μπροστά στο καθρέπτη.
Να κοιτάς το είδωλό σου και να το αγκαλιάζεις.
Μένεις εκτεθειμένος, χωρίς κάποια προειδοποίηση.
Μένεις με ένα κενό στο στήθος και το στομάχι γεμάτο σαν να έχουν πέσει πέτρες.
Ζεις για μια ανάσα που θα γίνει ίδια με την δικιά σου.
Για χρώματα και ουρανούς πέρα απ’ τα φράγματά σου.
Για ηδονές μοναδικές που μόνο αν πηδήξεις από τον τοίχο σου, θα βρεις.
Αλίμονο σε αυτούς που ξέρουν τον σκοπό τους
και δεν μπορούν να τον φτάσουν, από φόβο ή ντροπή.
Φάσεις είναι και περνάνε.
Θα κλείσεις τα μάτια σου, θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί και η ρουτίνα θα καθησυχάσει το ανήσυχό σου πνεύμα. Θα καθησυχάσει την όποια πνιγμένη σου φωνή.
Η μελωδία του ταξιδιού σου, θα μπει πάλι στο μουσικό κουτί και εσύ…
Εσύ θα βγάλεις το βιβλιαράκι των οδηγιών, για να εκτελέσεις σωστά την κάθε μέρα.
Ανάβεις το τσιγάρο και αφήνεις τον καπνό να κατέβει στα πνευμόνια σου.
Ό,τι πιο κοντινό σε χάδι, που μπορείς να νιώσεις.
Πίνεις τον καφέ σου, σα να φιλάς μονάκριβο θησαυρό.
Χτενίζεις τα μαλλιά σου, σα να είσαι μικρό παιδί.
Δε βαριέσαι… Φάσεις είναι και περνάνε.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 