-διαδηλώνει ο Αλέξανδρος Μούστας
Ασφαλέστατα και η υποβάθμιση σωρείας καλλιτεχνικών εξειδικεύσεων είναι κατάπτυστη και προφανέστατα πολιτικώς υποκινούμενη.
Εκείνο, όμως, που ίσως έχει ενδιαφέρον είναι το πως φτάσαμε ως εδώ.
Πώς δηλαδή καλλιεργήθηκε και από ποιους το έδαφος; Διότι δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ζήτημα το γυροφέρνουν καιρό. Χρόνια.
Πριν περίπου μία δεκαετία ανέκυψε για πρώτη φορά ζήτημα χρησιμότητας / αξίας / αναγκαιότητας Δραματικής Σχολής με αφορμή την εμφάνιση δημοφιλούς τραγουδιστή σε παράσταση αρχαίου δράματος.
Τα ΜΜΕ λοιπόν άδραξαν την ευκαιρία να θέσουν υπό αμφισβήτηση το αν και κατά πόσο χρειάζεται να επισκεφθεί κανείς κάποια Δραματική Σχολή για να πρωταγωνιστεί σε κάποια θεατρική παράσταση.
Ύστερα, μετά από καμιά πενταετία περίπου, στην χρυσή εποχή των ριάλιτι, τα ΜΜΕ ξαναζέσταναν το φαγητό και πλέον ο κόσμος ήταν περισσότερο εξοικειωμένος με την πιθανότητα κάποιος να εργάζεται ως ηθοποιός ακόμα και αν δεν έχει σπουδές στο αντικείμενο, που όμως είχε κερδίσει ριάλιτι. Υπήρχε δηλαδή τι;
Ένα ιδιότυπο δεδικασμένο. Ένα δημοσιογραφικό –κατά το δικαστικό– προηγούμενο.
Αφού λοιπόν δύο τρανταχτά παραδείγματα επιτυχημένων σε κάτι, ό,τι , κάπου, κάποτε και συνάμα παντελώς μη σχετιζόμενων με το αντικείμενο, συνεχώς βρίσκονται ένα βήμα πριν πρωταγωνιστήσουν, έρχονται για άλλη μια φορά οι δημοσιογράφοι –σε μόνιμη βάση πια– (εις διπλούν γαρ τα δημοσιογραφικά προηγούμενα), και σε κάθε συνέντευξη που παραχωρεί ηθοποιός, διερωτώνται αν είναι απαραίτητες οι σπουδές σε Δραματικές Σχολές.
Λες και με κάποιο μαγικό τρόπο κάποιος, κάπου, κάποτε το έθεσε υπό αμφισβήτηση. Ότι έγινε πλέον κανονικό να το ρωτάμε. Ότι είναι προαιρετικό πια.
Πότε έγινε προαιρετικό;
Ποιος το έκανε προαιρετικό;
Οι ίδιοι. Οι ίδιοι που ρωτάνε αν είναι τάχα μου αναγκαίο, οι ίδιοι (τα ΜΜΕ), έθεσαν για πρώτη φορά το ζήτημα υπό αμφισβήτηση.
Επομένως, η απόφαση αυτή, όσο κατάπτυστη και αν είναι, σίγουρα δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Το έδαφος ήταν λείο και γόνιμο.
Ποιοι το λείαναν και ποιοι το γάμησαν –κατά το γόνιμο προς αποφυγήν παρεξηγήσεων;
Ποιοι άλλοι;
Αλλά το πιο ύπουλο ήταν αυτό που άρχισε να συζητιέται επί κορονοϊού και κλειστών σχολών. Ποιο;
Η Ίδρυση της Βασιλική Ακαδημίας Δραματικών, Παραστατικών και ό,τι θες βάλε μέσα Τεχνών του Λονδίνου, αλά ελληνικά.
Γιατί είναι κακό; Θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα.
Πιθανόν για δύο λόγους:
επειδή αφενός δημιουργεί φρούδες ελπίδες και αποπροσανατολίζει το θέμα, με συνέπεια κανείς να μην υποψιάζεται αυτό που συνέβη τώρα.
Και αφετέρου προκειμένου να ανοίξει τον δρόμο στα κολέγια τα οποία κάνουν προπτυχιακό και master από τότε και ύστερα. Τα οποία σημειωτέον, δεν υποβαθμίζονται κατά τι.
ΥΓ.: Το παρόν, δεν συζητά για το ποιος είναι κατάλληλος ή όχι για ηθοποιός. Αν δηλαδή έχει ταλέντο ή όχι. Η Υποκριτική είναι καλλιτεχνική ιδιότητα και επάγγελμα συνάμα. Το ζήτημα, δεν είναι να κριθεί το ποιόν του καλλιτέχνη ο οποίος δεν έχει εκπαιδευτεί, αλλά να προασπιστούν τα επαγγελματικά δικαιώματα που ένα Δίπλωμα, πρώην Ανωτέρας νυν Χέσε Μέσα Σχολής, παράσχει.
στίξη 