–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη
Δεν θέλω να πω τίποτα.
Θα’ ναι σαν να μυξοκλαίω
και δεν θέλω.
Δεν θέλω τίποτα.
Μονάχα να δρασκελίσω
τούτον τον χειμώνα
που στέκει σαν εμπόδιο στο διάβα μου·
για τα όνειρα
ό,τι μου είπαν
είχανε άδικο
τους ρίχνω το λάθος
με κόκκινο λέιζερ·
τα όνειρα
μας αφήνουν
όταν τ’ αφήσουμε
και –δε λέω!–
κάθε εγκατάλειψη είναι δικαιολογημένη.
Άμα αποκαμωθεί
η ψυχή
σε κάποιο δυσδιόδευτο μονοπατάκι
θα σφηνώσει.
Η ζωή μου
κρατά στην αγκάλη της την μοναξιά
και να ρε γαμώτο! δεν την αφήνει
πού και πού να βρει το έδαφός της.
Κάποιες φορές ξένα μάτια
–δέκα να’ ναι
μπορεί και ογδόντα–
ριζώνουν μεσ’ τους πόρους
του δέρματός μου
τα νιώθω που με νιώθουν
έτσι ακατανόητα
δεν τα αδικώ
δεν ρίχνω ούτε λέιζερ
εκείνα όμως με ξεγελάνε
θα ‘χουν τους λόγους τους
όπως τους έχω κι εγώ άλλωστε.
Να και κάτι κοινό που μας συνδέει:
τα περίτρανα προσωπεία.
Η βουβή προσωπιδοφορία.
στίξη 