-στα λόγια ο Αλέξανδρος Δεμερτζής
Θα ξενερώσω πολύ αν τελικά πάω στην Αμερική κάποτε και δεν δω τους παλαβούς του Γκίνσμπεργκ , τους άρρωστους ηδονοβλεψίες του Μπουκόφσκι και τους ηρωισμούς του Κλιντ Ίστγουντ. Σκέφτομαι ότι οι Αμερικανοί ήρωες που αγάπησα είχαν ένα κοινό. Το αίσθημα ματαίωσης σε μια καπιταλιστική κοινωνία. Όσοι λάτρεψα, τριγύριζαν με κάτι σκονισμένα ανοιχτόχρωμα πουκάμισα και τζιν παντελόνια, κάπνιζαν Μάρλμπορο και κοιτούσαν με μισόκλειστα μάτια.
Αν ήμουν ο Χάρι Ντιν Στάντον, θα έσπαγα το γυαλί και θα φιλούσα στο στόμα την Ναστάζια Κίνσκι, μόνο και μόνο για τα χρόνια που ξόδεψα μακριά της και εκείνο το βλέμμα στοργής που ρίχνεις σε ένα φιμέ τζάμι. Ξέρει ότι είμαι από πίσω κι όμως δεν σαλεύει. Κοιτάζει και ξανακοιτάζει, φαντάζεται και θυμάται. Δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτα να πει –έρχεται πάντα αργά το ξεκαθάρισμα. Θα έσπαγα το τζάμι με δύναμη, τα γυαλιά θα μου έκοβαν τα χέρια, θα έπεφταν κομμάτια πάνω στα μπούτια της, θα την αγκάλιαζα με ματωμένα χέρια και θα πασάλειβα το αίμα μου στο πρόσωπο της. «Ήρθα σαν άσωτος μετά από χρόνια, περνώντας από την κόλαση τριάντα δύο φορές, μίλησα με τον θεό του πόνου και μου είπε – “φτάνει”». Εκείνη θα έκλαιγε και θα με φιλούσε, αίματα και δάκρυα θα ανακατεύονταν στο πρόσωπο της μα δεν θα με ένοιαζε. Υπάρχει ένα παιδί δίπλα που μας βλέπει.
Έτσι γεννιούνται τα παιδιά. Με αίματα και δάκρυα. Γεμάτα στο αίμα και στο δάκρυ. Αυτά πάνε μαζί, υποκεφαλίδα του έρωτα πάντα. Αυτό μου δίδαξε η Αμερική. Την διαστροφή των ανθρώπων, τη σιχαμένη λογική της κλειστής πόρτας. Και αυτή η σιωπή. Αυτή η παύση, από το Paris ως το Texas, κλείνει μέσα της όλη την αμερικανική ματσίλα. Το γεγονός των αποκλεισμένων που θέλησαν να κατακτήσουν όσο χώρο μπορούσαν. Φαντάζομαι ότι το όνειρό τους είναι να κάνουν όλη την Αμερική μια απέραντη πόλη, χωρίς φυτά, δέντρα, ποτάμια και πράσινο. Μια τεράστια πόλη με αμάξια, σπίτια, ουρανοξύστες, επιχειρήσεις και μπουρδέλα. Η ξανθιά γκόμενα με τα σηκωμένα πόδια στην κάμπριο, έχασε την θέση της από μια βαλίτσα λεφτά και τον τίτλο του πετυχημένου. Πλέον ο Αμερικανός άντρας δεν θέλει να γαμάει, αλλά να μην δείχνει ότι γαμιέται. Το παίζει άνετος αλλά είναι ψέμα. Πώς θα μπορούσε να μην είναι ψέμα; Στο 2022 όποιος λέει ότι περνάει καλά είτε λέει ψέματα, είτε έχει πλάτες. Και όταν λέω πλάτες εννοώ οικονομικές πλάτες. […]
-φωτό: Peter Keetman, Self-Portrait with Camera, 1950
στίξη 