-στα λόγια η Γεωργία Δρακάκη
Πρωτομαγιά
Τα βλέφαρα, τα νύχια μου, στρώσεις της καρδιάς μου, τούφες μαλλιά
Φτιάχνουν το στεφάνι
Εσύ τ’ αγκάθια από μέσα
Δεν έχω άλλο αίμα
Αν με παρατηρούσες πολύ προσεχτικά
Θα έβλεπες κάτι αληθινά τρομακτικό
Γύρω από την σκιά μου
Κάτι που δεν είχα ποτέ
Κάτι που δεν ήξερα ότι έχω
Από την ημέρα που γεννήθηκα*
Αποφτέρωση
Άλλη μια τέτοια άνοιξη να με βρει στην πόλη** αυτή
Και θα νικηθώ μαραμένη
Ίσως έρθεις τότε
Όταν θα ‘χω πια-όταν θα ‘χω πια
Χαθεί
Σου χάρισα τα τελευταία μου φτερά
Αλλά δεν θυμάσαι να πετάς
Κλείσε τα μάτια
Πέσε στον γκρεμό μου
Τελευταίες μέρες της άνοιξης
Περπατώ πάλι στη νύχτα
Πολύ γενναία
Πολύ μόνη
Έτοιμη, ικανή ν’ αγαπήσω τον κάθε ξένο***
–κ α τ ά ρ ρ ε υ σ η–
Δεν χωρά τσιγάρα η αναπνοή μου άλλα
–να μου την κόψεις θέλω εσύ–
Ποια ζωή αξίζει περισσότερο
Απ’ την κοινή δική μας
Τοκετός
Εννιά μήνες μ’ έσπερνες
Γέννησα το πιο αστραφτερό τραύμα του κόσμου
Θέλω να το πνίξω στις θάλασσες της Νάξου
Να γίνει κοχύλι
Στ’ αυτιά των ανθρώπων
Να μιλά την ιστορία μας την τρομερή
*πραγματική ημερομηνία γέννησης: εικοσιτέσσερις ιουλίου δύο χιλιάδες είκοσι δύο
**Αθήνα, Au Revoir, Village
***όποιος δεν είναι εσύ είναι ξένος
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 