-στα λόγια η Δώρα Παρδάλη
Σε κείνη την παραλία με τα βότσαλα
άφησα κάποτε ελεύθερο το σώμα να μουδιάζει
να αυτοσχεδιάζει με το τίποτα
να πετάει ανάμεσα σε «θέλω» και ομορφιά
μπλε και μπλε
και εσύ
κάπου εκεί
ακίνητος σαν βράχος στο τοπίο
ισχυρός και μεγαλοπρεπής
σήμαινες τότε όλη τη γη
το σύμπαν
και το αιώνιο
κρατούσες μέσα σου το όλον
ενώ εγώ έτρεχα
πλατσούριζα,
έκανα φασαρία.
Φασαρία.
Έκανα τόση φασαρία
που στο τέλος ήταν όμορφη
αυτή η αντίθεση
ανάμεσα σε μένα και σε σένα
ήταν όμορφη η κίνηση της θάλασσας
γύρω από το βράχο
θέλω να πω
πως
εκείνη η από κοινού σύνθεσή μας στο τοπίο
είναι για μένα αξεπέραστη.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 