-στα λόγια ο SideliK_2 /
στη φωτογραφία o @godspeecs
Μάτια μαύρα, χείλη σκασμένα.
Τα πρώτα κάνουν πουλάκια,
όσο τα δεύτερα ματώνουν
στα παγωμένα διαλείμματα.
Γυαλιά σπασμένα
που δε φιλτράρουν τίποτα πια,
όσο η τρέλα και ο κάματος
με πνίγουν.
Έξω απ’ το σώμα μου για λίγο,
περιμένω σιμά τους να ξεκινήσει.
Τα δεκάδες πάνελ νυστάξαν,
φέγγουν μονάχα τις
σαν μολυβένια στρατιωτάκια,
ασάλευτες φιγούρες.
Σαν ο χρόνος κάπου να κόλλησε,
μια αναίμακτη Πομπηία.
Κείνος κρατάει το σφυρί,
κείνη χαϊδεύει πλήκτρα.
Λίγο πιο πέρα ο μαέστρος,
σφυρά στη βουβή χορωδία.
Κουβέντες γερόντων.
Κάποιοι ζυγώνουνε γοργά˙
κραδαίνουν τις καρδιές τους
οδεύοντας προς τα στασίδια.
Φτιαγμένα για νεοσύλλεκτους,
νεκρέλπιδες σαν κι εμένα.
Κι αν εγώ είμαι εδώ από άποψη
τούτοι είναι απ’ τις ανάγκες.
Ρε-κλάμα:
«Τριακόσιες νέες Θέσεις δούλεψης»
στίξη 