-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
«ΕΙΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΟΥ;»
Όχι.
Και τώρα που το ξεκαθαρίσαμε αυτό, πάμε στον πραγματικό πρόλογο. Αν κάτι με γεμίζει χαρά στην -κατά τα άλλα- υπεροχότατη και χωρίς προβλήματα, που τη χτυπάει ο ήλιος 300 ημέρες το χρόνο, χώρα που ζούμε, είναι όταν τελειώνει το καλοκαίρι. Μειώνεται η ζέστη (ας είμαστε ειλικρινείς, φθινόπωρο εδώ, ζούμε από Νοέμβρη και μετά), έρχονται σιγά σιγά οι γιορτές και η αγαπημένη μου εποχή (ναι, για το χειμώνα λέω, join the club) και πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, ΑΛΛΑ: πριν από αυτό, υπάρχει μια πανέμορφη γιορτή, αυτή του Halloween, που δεν θα κάνω ανάλυση για ποιο λόγο δεν είναι σκέτη αμερικανιά, αλλά έχει απίστευτο γούστο να τη γιορτάζεις σαν γνήσιο αμερικανάκι. Σκεφτείτε το. Τρόμος, κρύο (ας πούμε), σκαλισμένες κολοκύθες, ζεστή κουβέρτα και ζεστό ρόφημα και υπέροχα βιβλία (ή και ταινίες/σειρές) από την τεράστια παράδοση της λογοτεχνίας του τρόμου, που υπόσχονται να σου κρατήσουν φοβερή παρέα, λαμβάνοντας τον όρο «φοβερή» αρκετά κυριολεκτικά.
Είμαι, δηλώνω, αυτοανακηρύσσομαι μεγάλος φαν οποιασδήποτε μορφής τέχνης που αφιερώνεται στον τρόμο, οπότε εδώ ακολουθεί μια μικρή λίστα με βιβλία που διάβασα μέσα σε κάποιον Οκτώβριο και λάτρεψα, θεωρώντας τα ιδανικά για τις τραγανιστές και σκοτεινές νύχτες αυτής της εποχής.
Μακάβριες ιστορίες, του Ε. Α. Πόε / εκδόσεις Οξύ
Οριακά δεν χρειάζεται να γράψω τίποτα εδώ. Πόε. Εκεί λήγει κάπως η κουβέντα. Αλλά έχουμε ένα άρθρο να φτιάξουμε οπότε πάμε.
Οι «Μακάβριες ιστορίες κατά Σαρλ Μποντλέρ«, είναι μια συλλογή διηγημάτων του Πόε, μεταφρασμένες και επιλεγμένες από τον Σ. Μποντλέρ. Το θέμα τους είναι πάντα το φρικιαστικό, το αποτρόπαιο, το μυστηριακό, το τρομακτικό. Ένας άντρας θάβει την αδερφή του ζωντανή, ένας άλλος έχει εμμονή με τα δόντια της νεκρής αγαπημένης του, ενώ ο πιο διάσημος μαύρος γάτος συμπεριφέρεται με έναν τρόπο κάπως παράξενο. Όλα τα διηγήματα ντύνονται ιδανικά με τα εικαστικά του Benjamin Lacombe, ενώ η έκδοση φέρει πάνω της έναν συλλεκτικό χαρακτήρα. Highlight, το διήγημα «Η Πτώση του Οίκου των Άσερ«, που περιείχε μια από τις τρομακτικότερες σκηνές που έχω διαβάσει ποτέ μου, ενώ έδωσε και το όνομά του στην ομώνυμη σειρά που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο Netflix.
Κλασικές ιστορίες φαντασμάτων από τη Βικτωριανή εποχή / εκδόσεις Αίολος
Το δεύτερο βιβλίο της λίστας είναι αυτό που λέμε, «άναψε τζάκι, σβήσε φώτα, κι έλα να πούμε ιστορίες γύρω από τη φωτιά, ενώ έξω έχει καταιγίδα.» Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που έχουν αποδειχτεί ανθεκτικά στο χρόνο και που τρομοκρατούν παιδιά και μεγάλους για πάνω από έναν αιώνα. Στοιχειωμένοι πύργοι, φαντάσματα που περιφέρονται σε αγροκτήματα και ολόκληρες πόλεις, ήταν ένα βιβλίο που το απόλαυσα ιδιαίτερα, επειδή έχει ακριβώς αυτόν τον κλασικό χαρακτήρα, την επίσημη γλώσσα και το πομπώδες ύφος. Όλο το βιβλίο αναδίδει την αίσθηση πως ανακάλυψες αυτές τις ιστορίες μόνος, σε κάποια επαρχιακή βιβλιοθήκη, μέσα στη μέση της νύχτας. Highlight, η τελευταία ιστορία, «Το αβαείο του Θέρνλεϊ«, το οποίο ήταν τόσο ζωντανό που ένιωσα να παρακολουθώ την ιστορία μπροστά μου, ενώ χρειάστηκε κάμποση ώρα για να ηρεμήσω και να μπορέσω να πέσω για ύπνο.
Ο ψαράς / εκδόσεις Αίολος
Το μοναδικό μυθιστόρημα της λίστας, κι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα βιβλία τρόμου των τελευταίων ετών. Ο Ψαράς είναι αυτό που λέμε slow burner, είναι μια ιστορία τόσο σπαρακτική, τόσο καθημερινή όσο και εξαιρετικά ασυνήθιστη. Μιλά για την απώλεια, μιλά για το βάρος του να πρέπει να προχωρήσεις, για τις δυσκολίες σε αυτή τη διαδικασία, αλλά μέσα από μια εξαιρετικά γοτθική ατμόσφαιρα, και με έντονη την επιρροή του Λάβκραφτ πάνω στις σκηνές της ιστορίας. Υπέροχο στήσιμο ιστορίας και χαρακτήρων κι ένας λόγος τόσο καθημερινός, που είναι απίστευτο το γεγονός ότι περιγράφει όσα περιγράφει, βάζοντας τον αναγνώστη επιτυχημένα στο κλίμα. Highlight, η σκηνή στο εστιατόριο του Χέρμαν, όπου έξω βρέχει και ξεκινά να ξεδιπλώνεται η βασική ιστορία του βιβλίου. Ατμόσφαιρα 100%.
Σκιές – Ιστορίες φρίκης / εκδόσεις Ωρόρα
Για το τέλος κράτησα το αγαπημένο μου και το πλέον δυσεύρετο. Οι Σκιές είναι μια εκδοσούλα τσέπης του 1984, από αυτές που εγώ λ α τ ρ ε ύ ω, την οποία ανακάλυψα τυχαία στη βιβλιοθήκη φίλου. Παλιές, σκοτεινές ιστορίες, διάσημων συγγραφέων ή και όχι τόσο, γεμάτες μυστήριο, πελώρια πλάσματα, δαιμονικούς ανθρώπους, οράματα, βροχή και τρόμο. Υπάρχουν ιστορίες εκεί μέσα που πραγματικά σε φρικάρουν. Τόσο ως προς τη σύλληψη του συγγραφέα, όσο και ως προς το ενδεχόμενο να υπάρχει έστω η παραμικρή υποψία των πραγμάτων ή των ανθρώπων που περιγράφονται. Λυπάμαι ειλικρινά που αν σας ενδιαφέρει θα δυσκολευτείτε να το βρείτε, διότι το βιβλίο είναι διαμάντι. Στα επιπλέον συν, οι εξαιρετικοί πρόλογοι του Γιώργου Μπαλάνου που σε εντάσσουν στο κλίμα σαν υπέροχο ορεκτικό. Highlight, και εδώ η τελευταία ιστορία, που είναι τόσο μυστηριώδης και τόσο ατμοσφαιρική που είσαι μονίμως σε ένα «ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ», μέχρι να έρθει το τέλος και να φρικάρεις ακόμη περισσότερο. Ειλικρινά, δεν ξέρω γιατί πολλές από αυτές δεν έχουν γίνει ήδη ταινία.
Πάρτε κι ένα βροχερό χωριό μέσα στο Halloween για να σας συντροφεύσει στην ανάγνωση:
στίξη 