-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Στις 24 Αυγούστου 2018 το μαγνητικό πεδίο της γης μετατοπίστηκε κατά 34,4 εκατοστά δυτικά, εξαιτίας ενός διακόπτη που γύρισε στο κεφάλι μου. Αμέσως, λιγότερα πράγματα είχαν σημασία, για παράδειγμα δεν μ’ ένοιαζαν πλέον ωκεανοί που παλιότερα μέσα τους πνιγόμουν, για παράδειγμα έριξα νερό στη φωτιά που κυνηγούσε την πλάτη μου να την κάψει. Είχα περισσότερα πράγματα να σου πω για τον σκύλο που φοβόταν μήπως το αφεντικό του βρει καλύτερη παρέα και ξεχνούσα πεισματικά πως κάποτε είχα συναντήσει ένα παιδί που ένιωθε σαν τον Άβελ, πως ήταν δίκαιο να πεθάνει αφού στον κόσμο υπήρχε ήδη ο Κάιν. Κράτησα τα 34,4 εκατοστά για πάρτη μου, που έφταναν και περίσσευαν. Άνοιγα το πουκάμισο κι έπινα ρούμι το μεσημέρι, δεν ζητούσα να μάθω τον πρώτο άνθρωπο που κατοίκησε τη γη, αφού είχα 34,4 εκατοστά που κατοικούσα εγώ κι ήμουν απόλυτα βέβαιος πως σε αυτά τα 34,4 εκατοστά δεν υπήρχε ούτε πιο πριν ούτε θα ακολουθούσε άλλος κάτοικος.
Μετά μου είπες πως τα λόγια μας δεν πρέπει να είναι διαχρονικά, μετά με ρώτησες πώς μπορούμε να κάνουμε την αγάπη παντοτινή, μου έδειξες έναν κόσμο που δεν μετριέται με εκατοστά. Εντάξει, έχουν περάσει όμως δυο χρόνια, τα 34,4 εκατοστά με στριμώχνουν, τραβώ και σπρώχνω με τα χέρια μου να τα επεκτείνω, αναζητώ τον πρώτο άνθρωπο της γης για να είμαι δίκαιος και τώρα τ’ αστέρια βαριούνται και πλέον δεν μετατοπίζονται
κι όσο πάνε τα εκατοστά μου μικραίνουν
κι όλο φοβάμαι τη φωτιά,
όλο φοβάμαι μήπως βρεις καλύτερη παρέα.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 