–στα λόγια η Κωνσταντίνα Καλογεροπούλου
Ακαθόριστο ταξίδι και γοργό
μα θα το τολμήσω
μιας και στη ζωή δεν υπήρξε στασιμότητα.
Λέω να ανέβω σε μια δύσβατη βουνοκορφή.
Να τρυπώσω σε εκείνο το φυσικό άνοιγμα της γης,
που ανθρώπινο μάτι σπάνια βλέπει
σε ξεραμένου τόπου να αφεθώ την κατηφόρα
με ρίσκο της ζωής μου να τρυπώσω
εκεί στο πουθενά που καταλήγει η δροσερή πηγή μου.
Δεν είναι ευθύγραμμη πορεία, ανακύκλωση.
Και ποτέ τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Να κυλήσω παγερά στα τοιχώματα της γούρνας
πέτρινου και γραφικού σπιτιού
σε χωριό ξεχασμένο από ανθρώπους
όχι από τα γέρικα χέρια που λατρεύω,
αλλά από περιπλανώμενους θεατρίνους,
που το μόνο που ξέρουν είναι να αναζητούν τον ιερό βράχο.
Είναι πράγματι ιερός
και αν πολλοί τον ψάχνουν έχουν λόγο.
Μα στο δικό τους ποτήρι δεν θα με δεις να βρίσκομαι.
Θα με βρεις σε εκείνη την περίμετρο γύρω από το πλοίο.
Με κακία θα γράψω το τέλος
χωρίς να το θέλω
θα είμαι η Τελευταία.
Και ποτέ κανείς δεν θα μάθει ποια είμαι
το μόνο που οι άλλοι θα βλέπουν
είναι το ξέχειλο απ’ το ποτήρι νερό.
Και ποτέ κανείς δεν θα μάθει ποιος είναι ο λόγος
που ακόμη και τότε κανείς δεν θα αντιδράσει.
Είναι περίεργο
αν και είμαι ανεξάρτητη,
κάποιοι κινούν τα νήματα, σαν να θέλουν να με διακρίνουν.
Όμως το μόνο που στο τέλος θα δουν
είναι το αποτέλεσμα
των δικών τους πράξεων.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 