-στα λόγια ο SideliK_2 /
στη φωτογραφία o @godspeecs
Το ξημέρωμα με βρήκε να τρώω παγωτά
δίχως σταματημό.
Γελώντας, κλαίγοντας με το ζόρι
και πίνοντας το σπλιφ της μετάβασης.
Από τη θεραπεία στην επιδείνωση.
Στην αλλοίωση απ’ τη διαμόρφωση.
Για ποιες ιδέες σου μιλώ;
Γιατί οι αχτίδες σκιάζουν,
όσους τις βλέπουν να ξεπροβάλουν;
Θέλω να πιάσω το τετράδιο,
να απαριθμήσω με νου καθάριο τις στροφές
κι έπειτα,
προτού μπει στο συρτάρι να το νεκροφιλήσω.
Αλλά κάτι με κρατάει.
Η γαμημένη άγνοια.
Ποιοι είμαστε, που πάμε, τι θα φάμε,
πόσο γκόμενοι φαινόμαστε;
Είν’ η αποτοξίνωση απ’ τη ντοπαμίνη η λύση;
Μετά το σεξ τσιγάρο όπως
μετά το στρες ρολάρω.
Θαρρείς κανείς πεθαίνει με ελπίδα,
πως θα ζήσει μες τη χλίδα.
Ελευθερώνεσαι σαν πιάσεις την καλή
κι η σχέση με τα σώψυχα σου προβάλλει.
Παπάρια..
στίξη 