-ένας νόστος από την Ηλιάνα Μουτσάκη
Την κόκκινη λωρίδα
που άναρχα χορεύει στο νερό
την έστησα για σένα.
Να βρεις το δρόμο να γυρίσεις.
Τα καραβόφωτα πάλι σε παίρνουν μακριά.
Κράτησε πολύ εκείνο το τελευταίο ταξίδι.
Έσκισες τα ημερολόγιά σου και τα πέταξες
πάνω σε κύματα και φτερούγες γλάρων,
για να πετάξουν μακριά.
Κοιμόσουν στο κατάστρωμα
για να εισπνέεις τον θαλασσινό αέρα,
να μπει επιτέλους μέσα σου
η μητέρα θάλασσα που σε ταξίδεψε.
Κράτησε πολύ εκείνο το τελευταίο ταξίδι.
Το βλέμμα σου όταν γύρισες
είχε κρατήσει λίγο μπλε
και η φωνή σου
λίγο από το κρώξιμο των γλάρων.
Την κόκκινη λωρίδα του φάρου
στην έστησα εκεί στο βάθος για σένα.
Αλλά κανένα κόκκινο δεν ήταν αρκετό
μπροστά στο μπλε σου.
στίξη 