–στα λόγια η Κάθυ
Ο Ασταρώθ όταν βρήκε την χαμένη του σελήνη
έλαμψε όπως έλαμψε κι εκείνη
έτσι τουλάχιστον φαινότανε στις όψεις τους.
Η σελήνη όταν αντίκρισε τον Ασταρώθ μάτωσε τόσο πολύ από την ένταση των βλεμμάτων τους
τόσο πολύ
που το κίτρινο φωτεινό της χρώμα πήρε αμέσως αυτήν την κοκκινωπή απόχρωση και μες στον εσωτερικό της κύκλο κουβαλούσε τα δάκρυά της που έκρυβε για αστέρια.
Οι δύο μαζί όμως μπορούσαν.
Ο Ασταρώθ πάντα κοιτούσε την σελήνη σαν νεράιδα κι ας ήταν απλά κάτι το σφαιροειδές γεμάτο αστερόσκονη ή έδειχνε σαν ένα μισό νύχι, σαν ένα κομμένο ανθρώπινο μισό νύχι.
Στην σελήνη πάντα άρεσε να χαϊδεύει τα μαλλιά του Ασταρώθ
έτσι μακριά και απαλά που ήταν
έβρισκε ένα καταφύγιο τρυφερότητας και το είχε μόλις βρει στα μικρά της χέρια.
Οι βόλτες που κάνανε
ήταν ένα κομμάτι μιας ιστορίας
σαν αυτήν του Αλαντίν και της Γιασμίν
συνεχόμενες περιπλανήσεις
όχι με τις φτέρνες των ποδιών τους να ακουμπάνε το έδαφος
αλλά με τα φτερά τους που άνοιγαν διάπλατα όταν ήτανε μαζί
και γίνονταν ένα
με τα συναισθήματά να τους ανυψώνουν στον νυχτερινό ουρανό.
Λίγοι είναι άξιοι να ζήσουν τέτοιο όνειρο
ένα αμοιβαίο όνειρο
μία αέναη πλάνη
δεν τελειώνει
δεν τελειώνει
κι αν τελειώσει πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα ψάχνει
όπως ο τοξικομανής ψάχνει ακόμα την μορφίνη του
έτσι και ο Ασταρώθ
εκτός από τον σαματά του
ψάχνει ακόμα να βρει την μοναδική Σελήνη του.
{πες στην μορφίνη, ακόμα την ψάχνω}
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 