-στα λόγια ο Γιώργος Σιλιβάκος
Μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
βυθισμένης στα όνειρα
της χαμένης νεότητας
Μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
στη άκρη μιας ακροθαλασσιάς
λυτρώνει στην αλμύρα της
τ’ αλμυρά δάκρυα της
Μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
τις νύχτες στέκει μόνη
κλείνει τα μάτια χαϊδεύοντας
τις στιγμές της ολοκλήρωσης
Μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
ασάλευτα βλέμματα
ανακατεμένα μαλλιά
υγρά φιλιά
σε μια αγκαλιά
σ’ ένα πάθος
χωρίς προορισμό
χαμένο ένα μεσημέρι
Καλοκαιριού
Μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
μια ντουλάπα με ρούχα
διαλέγοντάς τα
να ντύνει την θηλυκότητα
αυτή που νιώθει χαμένη
Μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
κραγιόν διακριτικό
Μέικ-απ απλό
η χήνα λάμπει
πάνω απ’ τη νεκρή ρυτίδα
Μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
«Έλα σ’ αγαπώ και στο φωνάζω!»
Κι είναι ο άντρας τυφλός
Κι είναι ο άντρας κουφός
Πέντε λεπτά
Η αρχέγονη φύση του
εκσπερματώνει
Όλα τα θέλω του
Αδειάζοντάς τα
Απάνω
Στην εικόνα των χαμένων ηδονών
Απάνω στην εικόνα
Χωρίς συναίσθημα
Γίνονται ένας αριθμός
Και προχωρά
Και η μορφή ύπαρξης
μιας γυναίκας θλιμμένης
γίνεται χειμώνας σκληρός
η άνοιξη δεν έρχεται
τα λουλούδια δεν ανθίζουν
καίγονται τα καλοκαίρια
στους κορμούς που χάραζε
το σ’ αγαπώ!
Ένα μεσημέρι του Ιουλίου
εκεί που έτρεχες να με προφτάσεις
και σε περίμενα στ’ ανακατεμένα σεντόνια
και ήταν το μεσημέρι ζεστό
φλόγες που έκαιγαν την άσφαλτο
Κι εγώ έλιωνα στην αγκαλιά σου
Καίγοντας όλα αυτά που σε πείραξαν
Καίγοντας όλα αυτά που σε πλήγωσαν
Ένα τζιτζίκι που τραγουδούσε δυνατά
Ένα τζιτζίκι που ενοχλούσε
Έδιωχνε τα περασμένα
Πεθαίνοντας τον χειμώνα
Κρατώντας σε ζωντανή
μέσα στο νεκρό κουκούλι του
Θέλοντας να σ’ Αναστήσει
Μιαν άνοιξη
Εκεί που ο κόσμος ανθίζει
διώχνοντας τη θλιμμένη
Μορφή της Ύπαρξής σου
Αγάπη μου.
–φωτογραφία από Liz Bretz–
στίξη 