-ένα όραμα από την βήτα ταυ
έχω την πικρή γεύση της αποτυχίας στο στόμα μου
σκύβω για να δεχτώ την αποδοκιμασία σου
γίνομαι η χρηστή σου πόρνη
σε αντικρίζω κι αδειάζω
μόνο για να γεμίσω ξανά,
να ξεχειλίσω και να χυθώ στο πάτωμα
κάθεσαι απέναντί μου και με κοιτάς
και σε κοιτώ
και με βλέπεις
και σε βλέπω
κρατάω την ανάσα μου και στη δίνω να την κάνεις δική σου
και τα πνευμόνια σου γεμίζουν τοξίνες
αναπνέεις και ο λαιμός σου καίει
σου απλώνω το χέρι μου,
μα πέφτει με γδούπο πάνω στο τραπέζι
άνοστο, γεμάτο λάθη
οι θέσεις μας έμειναν κενές
και οι καρδιές μας σώπασαν
«ό,τι αφήνεις σε αφήνει» μου’ χες πει
κι έτσι σε άφησα
για να μ’ αφήσεις
και το τραπέζι πριν στρωθεί
είναι θλιβερά άδειο
και πια δε στρώνεται ποτέ
γιατί κανείς δεν τρώει
κι η όρεξη μου κόβεται
κι η οργή με καίει
κι η στενοχώρια μου έγινε θάλασσα
που με τραβάει με μένος
κι εσύ δεν είσαι πια ποτέ σου καυλωμένος
κι οι στιγμές που με άγγιξαν
περνούν και φεύγουν
γλιστρούν μέσα απ’ τα χέρια μου
και τίποτα δε μένει
κι ό,τι δανείστηκα
κάποια στιγμή το δίνω πίσω
εξ’ ορισμού
ούτε εσένα μπόρεσα να κρατήσω
στίξη 