-στα λόγια η Γεωργία Σαρρίδου
Το ουράνιο τόξο μου.
Η άδεια σελίδα κάνει παρέα στο μεθυσμένο μου μυαλό.
Μόνο ένα ουράνιο τόξο στις σκέψεις μου.
Και δυο χωνάκια παγωτό ανάμικτα.
Και μεθυσμένα βήματα στην αγκαλιά σου.
Μου παίρνεις τις πνοές.
Σου τις δίνω για να χάνεται η ανάσα σου μέσα μου.
Μου λείπεις ακατάδεκτα πολύ.
Το θερινό ανοίγει τις πόρτες του.
Μόνο για εμάς.
Τα μεθυσμένα βλέμματα μας κρατούν τα λόγια στο βυθό.
Δεν θέλω άλλο βυθό. Φοβάμαι.
Πες μου πως μ’ αγαπάς.
Πες μου έστω ότι αν σου το πω εγώ θα συνεχίσω να το βλέπω.
Το ουράνιο τόξο.
Φοβάμαι.
Θέλω να σου χαϊδέψω τα μαλλιά.
Θέλω να σε παρακολουθώ να βλέπεις την πλοκή βυθισμένος στο βυθό σου.
Είναι το θερινό;
Είναι το καλοκαίρι;
Είναι που είμαι μεθυσμένη;
Η άδεια σελίδα έχει γεμίσει γράμματα μα είναι άδεια.
Απίστευτο, το ξέρω.
Αυτό συμβαίνει όταν γράφεις μεθυσμένος.
Όταν μεθάω σε θέλω δίπλα μου.
Να σε κοιτάω και να σου λέω ότι σ’ αγαπώ και να πεθαίνεις.
Όχι να γράφω ξημερώματα και να πεθαίνω μόνη.
-photo by meagancenizaa–
στίξη 