-στα λόγια η Γεωργία Σαρρίδου
Μόνο αυτό σκεφτόμουν.
Ν’ απαρνηθώ τις απαστράπτουσες θάλασσες.
Τις αδυσώπητες φωτιές.
Τα ζείδωρα φιλήματα.
Μόνο αυτό σκεφτόμουν.
Δεν πρόσμενα την ύπαρξη σου.
Το πρώτο φως της ημέρας σαν ικέτης να μετρώ.
Λεπτά και χρόνους ως το ξύπνημά σου.
Δεν ήλπιζα στο μοίρασμα.
Σιωπές και τσιγάρα και ακόρεστα φιλιά σε μέτρο ακαθόριστο.
Κρυμμένος στη ψυχή και φανερός στο λίκνο μου.
Ν’ αποστραγγίζεις αφανέρωτα τις ουτοπίες του μυαλού μα να υπάρχεις.
Δε σε περίμενα!
Θα μάθω για σένα από τα φιλιά. Από τα στοιχειά του κόσμου.
Μοιάζεις με νόστο ποθητό και δε θα το επιτρέψω.
Ν’ απαρνηθώ κι άλλη φορά και να χαθώ μονάχη.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 