-στα λόγια η Δήμητρα Καλλιγέρη
Είμαστε οι κρυφές φλέβες της πόλης, οι ρίζες που σπάνε τα πεζοδρόμια.
Οι ρίζες που κάνουν τις πλάκες να κουνιούνται,
και τα παιδιά να παίζουν παιχνίδια, ισορροπία και κουτσό.
Είμαστε, λέω, εκείνες οι ρίζες που θεριεύουν
κάτω από το στρωμένο, προσεκτικά, πεζοδρόμιο,
που αναγκάζουν τους πεζούς να περάσουν από τον ασφαλτωμένο δρόμο.
Όχι, καθόλου δεν είμαστε οι ρίζες που κρύβονται,
που κάτω από το χώμα μένουν σιωπηλές,
που τίποτα δεν διαταράσσουν,
που τίποτα δεν ενοχλούν.
Όχι, καθόλου δεν είμαστε δέντρα
στο χώμα της γης,
χωρίς περιορισμούς από το τσιμέντο της πόλης.
Όχι, δεν είμαστε τα δέντρα με τις αχόρταγες ρίζες,
που απλώνονται αβίαστα και γαλήνια.
Μα εμείς όλο γιγαντώνουμε,
όλο και φουσκώνουμε τα πλακάκια,
όλο και κοντεύουμε να βγάλουμε πόδια,
και πίσω μας να μην αφήσουμε παρά μονάχα συντρίμμια,
να μην αφήσουμε παρά μονάχα έναν κόσμο
που ήταν για να σπάσει.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 