-στα λόγια η Δήμητρα Καλλιγέρη
Μου είπαν
«Γράψε μας ένα ποίημα, τσαρλατάνε των στίχων,
κάτι να λέμε πως και σήμερα κάτι σκίρτησε μέσα στις φλέβες.
Γράψε εσύ που βλέπεις από απόσταση,
εσύ που μετράς τον πόνο
και στοχάζεσαι τη ζωή και την αγάπη.
Κάτι μικρό—έστω ένα δίστιχο—πριν κοιμηθούμε να σβουράει μέσα μας.
Γράψε, και βάλε λέξεις όπως
εσώτερος, άχθος, λυκαυγές, ίμερος, ερέβος.
Γράψε χωρίς χέρια.
Γράψε μόνο με μνήμη».
Κι εγώ τους απάντησα
«Δεν έχω μνήμη.
Άχρονα κυλάω μαζί σας—μια προς το φως, μια προς το σκοτάδι.
Δεν έχω χέρια.
Ένας μήνας έχει περάσει χωρίς να τον αγγίξω· μου είναι πια άχρηστα.
Δεν είμαι τσαρλατάνος των στίχων·
είμαι τσαρλατάνος του θανάτου.
Νόμιζα κάποτε πως με δυο αράδες
θα τον ξεγελάσω, πριν πάρει κι εμένα μαζί του
Μα δεν στοχάζομαι εγώ τη ζωή και την αγάπη—
είναι πιο μεγάλες από εμάς.
Αν σκύψω πάνω τους με ρούφηξαν.
Εγώ στοχάζομαι τον άνθρωπο.
Τον άνθρωπο που σβουράει η ποίηση μέσα του
λίγο πριν τον πάρει ο ύπνος».
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 