Πώς μοιάζει η γνώση;

 

Οι άνθρωποι μιλούν συχνά σαν να γνωρίζουν πράγματα, αυτά που θα γίνουν, αυτά που σίγουρα θα φέρει ο δρόμος. Λένε « μην κάνεις αυτό, θα πέσεις, κάνε εκείνο και ο κόσμος θα σου δώσει τις χάρες, δεν θα πεινάσεις, δεν θα διψάσεις, μόνο θα κουραστείς λίγο στο δρόμο.
Τόσοι που το κάνουν είναι ανόητοι; Δεν πρέπει να σε νοιάζει να κουραστείς για κάτι που δεν σου αρέσει, αν αυτό σου κάνει ασφαλές το μέλλον.»
Ξεχνούν όμως πως δεν γνωρίζουνε το μέλλον. Το μόνο που ξέρουν είναι οι εμπειρίες που έχουν κερδίσει ήδη, οι επιθυμίες που κρύβουν· το μόνο που ξέρουν είναι το παρόν. Κανείς δεν έζησε πρώτα μια πορεία που ξέρει ήδη που θα καταλήξει.

Οι άνθρωποι μιλούν συχνά σαν να γνωρίζουν πράγματα για τον κόσμο, σαν να ξέρουν πώς είναι η δομή, σαν να είναι μονάχα αυτοί που βλέπουν την αλήθεια. Φωνάζουν το όνομα του λόγου, λέγοντας έτσι πως όσοι δεν υπακούν είναι τρελοί, κατώτεροι ή δεν γνωρίζουν. Κι ύστερα μ’ όλη τους τη δύναμη προσπαθούν να πείσουν τους άλλους να πειθαρχήσουν, να μην έχουν άλλη ιδέα παρά μόνο αυτή που υπακούει στο πρότυπο.

Ο άνθρωπος πάντα προσπαθεί να ρίξει περισσότερο φως εκεί που θέλει για να διώξει τη σκιά, για να μην υπάρξει από τότε άλλη φορά σκιά. Όμως δύο φορές πιο δυνατό το φώς, δύο φορές πιο παχιά η σκιά.

Οι άνθρωποι μιλούν συχνά σαν να μην θέλουν να γνωρίζουν ότι υπάρχει αντίδραση. Ξεχνούν ότι το κάτι γεννά το άλλο, που διαφέρει από τον εαυτό του, ξεχνούν τη διαφορετικότητα που υπάρχει παντού. Μα η αλήθεια μοιάζει με μια σφαίρα και, αν και όλοι βλέπουν ένα κομμάτι της, ολόκληρη κανένας δεν την βλέπει.

Ο άνθρωπος δεν γνωρίζει έστω αν η ζωή του είναι ένα όνειρο, αν δεν είναι πραγματική, αναρωτιέται τι είναι αλήθεια το πραγματικό.
Μα δεν διστάζει εδώ και αιώνες να στήνει τα ξύλα στην πλατεία, να ανάβει την φωτιά, μόλις κάτι, το παραμικρό, πλησιάζει να τον αλλάξει. Φωνάζει, διαμαρτύρεται και λέει πως αυτά που λέγονται τώρα είναι αδύνατα, παράδοξα, δεν μοιάζουν με αυτό που ξέρει αυτός μέχρι και τώρα.

Επειδή ο άνθρωπος ψάχνει καθρέπτες.
Έτσι αφού δεν μπορεί να καταστρέψει ότι του μοιάζει, κρατά τον καθρέπτη, τον φροντίζει, τον μακαρίζει, γιατί δεν είναι διαφορετικός, γιατί υπακούει πιστά. Για αυτό και κάθε λίγο πάει και τον κοιτάζει, να δει αν τον δείχνει ακόμη, κι αν ξεκινήσει να τον δείχνει άσχημο τον σπάει, κι αν ξεκινήσει να τον δείχνει όμορφο τον στολίζει. Πνίγηκε ο άνθρωπος γιατί δεν κοίταξε το νερό για να το δει να κυλά, μα έσκυψε πάνω του για να δει το είδωλό του.