-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Δεν υπάρχει ένα πράγμα στον κόσμο που να μην αποτελείται από πολλά και να μην αποτελεί και το ίδιο μέρος ενός άλλου. Πλάνη είναι μόνο του το μοναδικό, πλάνη είναι μόνο του και το σύνολο, αφού το ένα χωρίς το άλλο δεν μπορούν να υπάρξουν. Χρειάζεται ένωση να φτιαχτεί ένα σώμα, χρειάζεται ένωση να φτιαχτεί μια κοινότητα κι ένας κόσμος. Κι αφού όλα είναι διαφορετικά τότε δεν είναι ίσα κι ούτε άνισα, μα είναι μόνο διαφορετικά. Αν πρέπει να υπάρχουν κρίσεις, μέτρα και σταθμά τότε θα πρέπει να είναι τόσα όσα και τα άτομα.
Παρατηρεί πολλές φορές ο άνθρωπος πως μέσα σε μια ενότητα, ακόμη και στον ίδιο του τον εαυτό, δημιουργείται μια σύγκρουση. Μια σύγκρουση ανάμεσα σε δύο ορμές, ένα δίλημμα που τον καθηλώνει ανάμεσα σε δύο αποφάσεις που κινούνται όμως από την ίδια του τη φύση, κι έτσι προκύπτει η ερώτηση: πώς μπορεί να υπάρχει μέσα σε μια ενότητα η σύγκρουση, πώς κάτι που αποτελεί μία ουσία μπορεί να διχάζεται;
Η ένωση προϋποθέτει στην ίδια την αρχή της και την βία, τη σύγκρουση. Δεν μπορούν δύο πράγματα να γίνουν ένα αν πρώτα δεν συγκρουστούν. Το νερό ορμά με βία στο χώμα για να πλάσει τη λάσπη, δεν πρόκειται όμως για έναν διχασμό, για δύο ουσίες δεμένες μαζί. Όσο κι αν το νερό θέλει να παραμένει ρευστό, όσο κι αν το χώμα πολεμάει να μείνει ξερό κ σταθερό, στην φύση της λάσπης δεν ξεχωρίζει το ένα από το άλλο. Δεν μπορεί να μιλήσει κανείς πραγματικά για δύο ουσίες παρά μόνο για μια ενότητα.
Και η ενότητα δεν μπορεί παρά να διατηρείται από αυτή τη βία. Η σύγκρουση που νιώθει ο άνθρωπος μέσα στον ίδιο τον εαυτό του δεν αποτελεί παρά την άλλη όψη της ενότητάς του. Η ίδια αυτή εγγενής σύγκρουση είναι εκείνη που τελικά γεννά και διατηρεί την ένωση, που διαμορφώνει συνεχώς την ουσία στο ένα.
στίξη 