Ατενίζοντας ένα ακόμη δειλινό, από το κρυμμένο μπαλκονάκι μου, χαμένο κάπου στα στενά της Αθήνας, μου έρχεται συχνά ένα ρητό που μου έμαθε η γιαγιά μου, χιλιάδες φεγγάρια πριν: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού.»
Όντας σε αρκετά νεαρή ηλικία, τότε που με απασχολούσε μόνο να μάθω απ’ έξω την προπαίδεια, δεν κατάλαβα την αξία αυτού του ρητού, ακόμα και όταν εκείνη συνέχιζε να μου εξηγεί την σημασία του, πως πίσω από κάθε αρνητικό, πάντα βρίσκεται κάτι όμορφο.
«Ναι αλλά, γιατί πρέπει να προηγηθεί κάτι άσχημο, για να έρθει το καλό;»
Μα εκεί δεν υπήρχε απάντηση.
Ακόμα και αφού έφυγε απ’ την ζωή, η ερώτηση αυτή συνέχιζε να ταλανίζει το μυαλό μου.
Και ομολογώ, πως για αρκετό καιρό μετρούσα τα αρνητικά, προσπαθώντας να βρω το καλό που βρισκόταν από πίσω τους.
Στα 18 μου, αποδέχτηκα πως δεν υπάρχει απάντηση και πως ήταν ένα απλό ρητό, που χάθηκε μέσα σε μια παιδική συζήτηση.
Δύο χρόνια αργότερα, μια βροχερή ημέρα του Μαΐου, βγαίνω σε ένα γειτονικό μαγαζάκι. Ενώ η βροχή είχε υποχωρήσει, τα σύννεφα συνέχιζαν να γκριζάρουν την ατμόσφαιρα, προκαλώντας μία δυσφορία στα πρόσωπα των ανθρώπων. Μία χρυσαφένια ηλιαχτίδα, τόσο λαμπρή, που δεν την έκρυψαν ούτε τα σύννεφα, κατάφερε να φωτίσει μοναχά κάποια κλαδιά ενός δένδρου, δίνοντας ένα όμορφο σμαραγδένιο χρώμα στις κρυστάλλινες σταγόνες της βροχής, που κείτονταν επάνω στα φύλλα του.
Μόνο τότε, πήρα την απάντηση στην ερώτησή μου.
Πίσω από μια βροχερή ημέρα, ο ουρανός ζωγραφίζει το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα.
Πίσω από μία αποτυχία, έπεται η άγνωστη ακόμη επιτυχία.
Πίσω από μία απώλεια, οποιαδήποτε απώλεια, καταλαβαίνεις ποιοι είναι πραγματικά παρόντες στην ζωή σου.
Για να εκτιμήσεις το καλό, πρέπει να βιώσεις το άσχημο, και όσες πτυχές κρύβονται από πίσω του.
Και πρωτίστως: χωρίς αυτά τα βιώματα, δεν θα ανακαλύψεις ποτέ τον πραγματικό σου εαυτό.
Έφτασα 20 ετών, για να βρω την λύση. Και αυτό, γιατί ήμουν υπερβολικά απασχολημένη στο να καταριέμαι την βροχή, χωρίς να κοιτώ την μαγεία που μοίραζε απλόχερα, όταν έφευγε.
Οπότε, ναι, είχε δίκιο η γιαγιά μου.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
–Φωτογραφία από την Ελισάβετ Θωμαδάκη–
στίξη 