-στα λόγια και στη φώτο
ο Χρήστος Μαρινόπουλος
Είναι η στιγμή που αισθάνομαι το κενό να με αγκαλιάζει.
Μια πληρότητα νιώθω να διαχέεται στο δωμάτιο και λέω:
«Α, μάλιστα! Τώρα όλα βγάζουν νόημα! Τώρα κατάλαβα τα πάντα!»,
ενώ στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα τι μου συμβαίνει.
Δαγκώνω τη ψυχή μου λίγο πριν τη φτύσει το σώμα.
«Είναι νωρίς ακόμα» σκέφτομαι.
Σκέφτομαι.
Είναι εκείνη η στιγμή που παγώνω στο χρόνο.
Ό,τι υπάρχει τώρα περιμένει στην ουρά να ξεπαγώσει πάλι
και ό,τι έχει υπάρξει γνωρίζει πως υπήρξε για να φτάσω εγώ εδώ,
στη μια και μοναδική στιγμή που λέω πως δεν αισθάνομαι κάτι,
αν και στην πραγματικότητα με διαπερνούν ταυτόχρονα τόσο πολλά
και διαφορετικά συναισθήματα
που νιώθω τα πάντα και μου είναι αδιανόητο να σου το εξηγήσω αυτό με λέξεις.
Μοιάζω με εκτεθειμένο νεύρο και αντιδρώ στα πάντα τώρα.
Τελευταία σκέψη πριν ξεπαγώσει ο χρόνος και συνεχίσω στη ροή του.
«Υπάρχει Θεός και λέγεται Άνθρωπος»
Αύριο να θυμηθώ να πάρω γάλα.
στίξη 