-στα λόγια ο Κωνσταντίνος Ι. Κορίδης
Είναι κάτι ώρες που τα βλέφαρα πέφτουν,
τα χείλη μένουν ακίνητα, προδίδονται από τις μνήμες.
Είναι κάτι ώρες που κάθε αντικείμενο αποκτά μιλιά
αντικαθιστώντας τη δική σου.
Είναι κάτι ώρες που τα φορέματα ψάχνουν κορμιά για νυχτερινούς χορούς.
Είναι κάτι ώρες που οι γλάστρες μένουν σκονισμένες κι απέλπιδα θρέφουν
απότιστα φυτά.
Είναι κάτι ώρες που τα ντουβάρια θες να μιλήσουν και τα πατάρια ν’
ανοιγοκλείνουν ακατάπαυστα.
Είναι κάτι ώρες που ένα γιατί πνίγεται στα δάκρυα.
Είναι κάτι ώρες που η σιωπή σκοτώνει τις σκόνες των ραφιών.
Είναι κάτι ώρες που το τέλος γεννά μια αρχή με ένα άγνωστο τέλος.
Είναι κάτι ώρες…
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 