-Όταν μένω πάνω από μία μέρα νηστικός αισθάνομαι ότι λιώνει το μυαλό μου και κυλάει, και φεύγει από το κεφάλι μου και το κεφάλι μένει άδειο, σαν να μην έχει βάρος…
-στα λόγια ο Σπύρος Μάρκος
Το Αγόρι που τρώει το φαγητό του πουλιού είναι μία ταινία η οποία, με ωμό και σκληρό ρεαλισμό καθώς και μινιμαλισμό, καταφέρνει να κάνει μία από τις πιο δυνατές κοινωνικές και πολιτικές δηλώσεις στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου, τόσο που ακόμη και σήμερα, 8 χρόνια μετά την κυκλοφορία της, παραμένει μία τρομακτικά επίκαιρη ταινία.
Εμπνευσμένη από την «Πείνα» του Hamsun Knut, η ταινία ακολουθεί στην πορεία τριών ημερών έναν νεαρό πρωταγωνιστή (Γιάννης Παπαδόπουλος), ο οποίος ζει σε δύσκολες συνθήκες καθώς είναι άνεργος και μόνος και δεν έχει την δυνατότητα να βρει χρήματα ώστε να καλύψει τις βασικές του ανάγκες. Ο μόνος του σύντροφος είναι το καναρίνι του με το οποίο μοιράζονται το σπίτι αλλά και το φαγητό τους.
Καθώς ο πρωταγωνιστής περιφέρεται σε γνώριμους δρόμους της Αθήνας (Εξάρχεια, Ομόνοια κλπ) προσπαθώντας να βρει τρόπους να επιβιώσει για άλλη μία μέρα, μας δίνεται μία ξεκάθαρη μελέτη για την επίδραση της πείνας και της κοινωνικής απομόνωσης πάνω σε έναν άνθρωπο, απόρροια της πολιτικοοικονομικής και κοινωνικής κατάστασης της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια.
Αυτό επιτυγχάνεται με την αποπνικτική σκηνοθεσία όπου η κάμερα, με τα πολύ κοντινά πλάνα, «εγκλωβίζει» τον πρωταγωνιστή στο φακό χωρίς να του δίνει χώρο να αναπνεύσει ή να «υπάρξει» εκτός πλάνου, κάτι το οποίο δίνει στην ταινία πολλές προεκτάσεις. Μία από αυτές είναι απουσία μελοδραματισμού και συναισθηματισμού, με τρόπο που δημιουργείται μία αποστασιοποίηση όπου καλούμαστε ως θεατές να δούμε στο μεταφορικό και κοινωνικό της κομμάτι παρά στο συναισθηματικό. Είναι λες και ο σκηνοθέτης μας καλεί να δούμε την μεγαλύτερη εικόνα των πραγμάτων ενώ στην οθόνη μας παρουσιάζει μία ολοένα και πιο μικρή και θολωμένη οπτική πραγματικότητα.
-Μπορείτε να παρακολουθήσετε την ταινία στο Cinobo–
στίξη 