-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Ποτισμένη η ψυχή μου στην άρνηση
Βουτηγμένα τα πόδια στο έλος
Παραχώρηση και αυταπάρνηση
Μα ήρθε η ώρα να βάλω το τέλος
Τόσα χρόνια τη βάσανο δέχτηκα
Δεν συνάντησα λίγη συμπόνια
Κάθε λάθος μου το παραδέχτηκα
Μα ήρθε η ώρα να φύγω απ’ τα πιόνια
Με τα χέρια να κλείνουν το λάρυγγα
Τη παλάμη να κλείνει το στόμα
Ως εδώ, πάω να φύγω, δεν χάρηκα
Θα αναπνεύσω προτού μπω στο χώμα
Τα κομμάτια που είχα στα χάρισα
Μα ζητούσες ακόμη και μένα
Τη λευκή μου ταυτότητα μαύρισα
Πόσα χρόνια για σένα χαμένα
Ως εδώ και χαράζω το όριο
Αναβάλω την αναβολή μου
Δεν χωράω πια στο περιθώριο
Και στο διάολο να πάει η βολή μου
Ακονίζω τον νου μου και έφυγα
Την καρδιά μου φυλάω στα χέρια
Δεν ταιριάζω γι’ αυτό και σου ξέφυγα
Πάω να βρω τα δικά μου λημέρια
Την αρρώστια σου δεν αποδέχτηκα
Δεν θα γίνω το χρώμα που βάφεις
Τα κρυστάλλινα μάτια ήταν ψεύτικα
Όλο ανοίγεις πληγές κι όλο ράβεις
Τα χαστούκια σου πια με ξυπνήσανε
Κι ας μη φαίνονται κάπου στο δέρμα
Την ψυχή μου στα δύο τη τσακίσανε
Μα σε φτύνω φωνάζοντας τέρμα
Κι αν νομίζεις πως λύγισα και έπεσα
Είμαι εδώ για να σε αμφισβητήσω
Κάθε δάκρυ για σένα που έχυσα
Θα το πάρω στο ορκίζομαι πίσω.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 