Δέκα πράγματα που πρέπει να ξέρεις για μένα προτού με ερωτευτείς / Δέκα ίχνη
-στα λόγια ο Σταμάτης Παρασκευάς
Θυμήσου, όταν ακύρωσα το ραντεβού μας για έναν καφέ που τον ήθελα πάνω από δυο μήνες και το κανονίζαμε κοντά για μια βδομάδα
και
θυμήσου, όταν ξέσπασα αδικαιολόγητα με μικρή αιτία σε μια συζήτηση, ενώ είχα ήδη ανεχτεί έναν εμπαιγμό για άλλες απόψεις μου κι απλώς είχα μόνο χασκογελάσει τότε
και απόρησες, γιατί σε κάτι τόσο μικρό να ξεσπάσω,
αλλά βέβαια αφού «όπου με παίρνει μιλάω»
και
θυμήσου, τον στομαχόπονο μπροστά στο λαχταριστό σου γλυκό και τις ζαλάδες στη συζήτηση από το τηλέφωνο ή δυο άλλες φορές σε μια βιντεοκλήση μας, που ήθελες τόσο να ακούσεις τη γνώμη μου σε κάτι που κι εσύ δεν μιλούσες πολύ ξεκάθαρα και με μικρές υπεκφυγές
και
θυμήσου, την ανυπομονησία μου και το αμέσως επόμενο λεπτό το κυριολεκτικό μου σβήσιμο και την απόσυρσή μου στην «σπηλιά μου και στη γωνίτσα μου», όπως χαρακτηριστικά με πείραζες για να νιώσω πιο οικεία
και
όλα αυτά ήταν μια μικρή επαιτεία λέξεων από τον κόσμο
ώστε να φτιάξω ένα ποίημα
για τον αγώνα να σηκωθώ από το κρεβάτι,
για την μη παραγωγικότητά μου,
για την κατάρρευσή μου, να μη μπορώ να συγκεντρωθώ και να μιλήσω,
να κάνω ένα ντουζ, να αναζητώ χρόνο για να ξαναφορτίσω τις μπαταρίες μου,
να μιλήσω για την απόσυρσή μου από τον κόσμο, για τα λάθη μου, για όσα σημαντικά
αμέλησα και ξέχασα
και ντρέπομαι γιατί αυτό που με πονάει
δεν συγκαταλέγεται στις ύψιστες δυσκολίες και δυστυχίες και πόνους του κόσμου
και νιώθω άχρηστος που αν και έχω ένα πιάτο φαΐ, νερό και στέγη, φίλους που μ’ αγαπάνε -μα εγώ τους αποφεύγω «αχάριστα»,
αυτό που με πονάει
να έχω κατεστραμμένο τον αχίλλειο τένοντά μου, μια μικρή φθαρτή στιγμή μου
κι όλη μου την αιωνιότητα να την κατασπαταλώ εκεί,
στην ελάχιστη φτέρνα μου
που άλλοτε φίλαγες εσύ
και τώρα μπήγω βέλη
πώς γίνεται να γούσταρες το πιο τρωτό σημείο μου
και να έφυγες
χωρίς να το πληγώσεις;
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 