-στα λόγια η Διονυσία
Κάθομαι μπροστά από έναν μισοραγισμένο καθρέφτη γεμάτο δαχτυλιές και σκόνες
Αναρωτιέμαι αν όντως αντανακλώμαι εγώ
Ποια είναι αυτή που βλέπω στον καθρέφτη;
Αυτή που ήμουν;
Αυτή που είμαι;
Ή αυτή που θα ήθελα να είμαι;
Βλέπω έναν Άνθρωπο
Και όχι μια κοπέλα που μπορεί να είναι όμορφη, κοντή, ψηλή
Αλλά έναν Άνθρωπο
Απροσδιορίστου γένους
Και μετά αναλογίζομαι τι έχει καταφέρει αυτός ο Άνθρωπος
Αλλά η απάντηση κρύβεται πίσω από τον καθρέφτη
Όχι τον θολό αυτόν τον μισοραγισμένο, αλλά της καρδιάς
Και έτσι επέρχεται η ανθρώπινη κρίση που καλούμαστε να υποστούμε όλοι.
Που κάποτε αποτελούταν από το μοντέλο:
Ύβρις, Νέμεσις, Τίσις
Μόνο που πλέον η τελευταία είναι απλά η τιμωρία από τον ίδιο μας τον εαυτό
Την αντανάκλαση της ψυχής μας
Ποιος θα σε τιμωρήσει άραγε;
Μια δύναμη ανώτερη; Η η ίδια σου η όψη;
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 