-στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη
Μισήσαμε ανθρώπους
που χάσαμε σε μια στιγμή.
Τους δώσαμε ζωντάνια και ψυχή.
Τους δώσαμε τα ρούχα μας, όταν αυτοί δεν είχαν τίποτα.
Μισήσαμε τα όνειρα, όταν δεν βλέπαμε πραγματοποίηση καμιά.
Όταν τα εσώψυχά που λέγαμε κείνη την βραδιά, στ’ αυτιά εκείνου του ανθρώπου, φάνταζαν αδιάφορα.
Μισήσαμε τον εαυτό μας
όταν συνειδητοποιήσαμε ότι μας μίσησαν, επειδή μυρίζαμε αγάπη.
Μισήσαμε εμάς, την εσωστρέφεια μας.
Κρυβόμαστε μια ζωή, μεσ’ στην σκιά μας.
Συνοδευόμενοι από ανασφάλεια και μοναξιά, όμως παρόλα αυτά
μέσα μας μια επανάσταση ξεκινά.
Σήμερα δίνω πνοή στα ποιήματα μου.
Σήμερα είμαι εγώ.
Σήμερα ξυπνάει η θλίψη από μέσα μου, σαν αγρίμι επιτίθεται.
Κι είναι δύσκολοι οι καιροί,
σήμερα αγαπάς
κι αύριο ξεχνάς και το μίσος παίρνει τον ρόλο της αγάπης.
-φωτογραφία από Tumblr–
στίξη 