-στα λόγια η Ιρίνα Τζανακάκη
Ίσως αν άλλαζα τη μορφή μου,
Και γινόμουν ένα περήφανο και χρήσιμο αντικείμενο,
Παρά ένα ακόμα φορτικό υποκείμενο της ζωής σου.
Ίσως τότε να ήταν πιο εύκολο.
Αν γινόμουν ένα δάκρυ,
Και γλίστραγα στο μάγουλό σου,
Ζεστό και αλμυρό.
Μια στάλα βροχής από τον ουρανό του μυαλού σου.
Αν γινόμουν το πρωινό σου τσιγάρο,
Με δύναμη να με κρατάς ανάμεσα στα χείλη σου.
Με αντίστοιχη δύναμη να με σβήνεις στο τασάκι.
Να γίνω στάχτη στον αέρα να πετάω ελεύθερα.
Αν γινόμουν το μολύβι σου,
Από τον κόσμο με πήρες και με εμένα να φτιάχνεις καινούργιους.
Να με έσφιγγες στα δάχτυλά σου όταν ενθουσιαζόσουν.
Να ακούω τον χτύπο της καρδιάς σου πάνω στο χαρτί.
Αν γινόμουν ο καθρέφτης σου,
Πάνω μου να βλέπεις τον εαυτό σου.
Να σε θαυμάζω όταν δείχνεις αγάπη στον εαυτό σου σαν να την έδειχνες σε μένα.
Να με σπας σε χίλια κομμάτια όταν τον μισείς και έτσι μισείς κι εμένα.
Ίσως αν μπορούσα να αλλάξω την μορφή μου,
Να μην το έκανα ποτέ.
Να μπορώ να υπάρχω ως ένα προσδιορισμένο «εγώ».
Απορρίπτοντας την απροσδιόριστη αποδοχή οποιουδήποτε.
Διότι είναι μάλλον εύκολο να υπάρχεις ως ένα αόριστο αντικείμενο,
Αλλά εγώ θα κυνηγάω με τη ντροπαλή, μα παθιασμένα ζωντανή ύπαρξή μου,
Το δύσκολο, είς τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.
-φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 