Οι Usurum στον ξενώνα μας!

-λόγια και ερωτήσεις από την Ισμήνη Κατσάβαρου

«Η τέχνη απαλύνει λίγο τη μοναξιά του ανθρώπου, όταν βλέπεις έναν πολύ ωραίο πίνακα και συγκινείσαι αυτό το πράγμα σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου».

Οι Usurum δημιουργήθηκαν το 2008 από μαθητές του Μουσικού Σχολείου Αλίμου. Από τότε έχουν κυκλοφορήσει 3 δίσκους (Usurum 2013, Το δίκαιο του πειρασμού 2018, Μη & Δεν 2019 και τώρα το Ασανσέρ). Το όνομα τους προήλθε από το ομώνυμο κομμάτι του Νικόλα Άσιμου που σημαίνει παζάρι και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως τους ταιριάζει απόλυτα. Οι επιρροές τους κυμαίνονται στις αθηναϊκές καντάδες από το ρεμπέτικο, τα παλιά λαϊκά, τύπου Τσιτσάνη μέχρι και Χατζιδάκι, Αγγελάκα, Σαββόπουλο, Περίδη, Θανάση Παπακωνσταντίνου έως και τις εξωτερικές καντάδες των Radiohead και Beirut.

Το συγκρότημα απαρτίζουν:

Κοσμάς Λαμπίδης: Φωνή, νέι
Σταύρος Ρουμελιώτης: Ακ. κιθάρα, φωνή
Νίκος Αντωνόπουλος: Κλ. κιθάρα, πλήκτρο, φωνή
Γιώργος Σταυρίδης: Κρουστά
Λάμπρος Παπανικολάου: Κοντραμπάσο
Γιάννης Παπαδούλης: κρουστά
Στέλιος Μίχας Εγγλέζος: τρομπόνι
Κώστας Σαπούνης: Τρομπέτα

Τώρα που βγάζουν τον καινούργιο τους δίσκο, δεν γινόταν να μη τους προσκαλέσουμε και να μη τα πούμε και από κοντά. Ήρθαν με το καλύτερο χαμόγελο, μας είπαν τα νέα τους, μας παρουσίασαν τα καινούργια κομμάτια και μας θύμισαν λίγο αυτά που μας έλειψαν. Και ποια είναι αυτά; Όλα!

Ερωτοαπαντήσεις

Θέλετε να μας πείτε πώς αποφασίσατε να δημιουργήσετε δίσκο μέσα στην καραντίνα και λίγες σκέψεις για αυτόν, πώς θα τον χαρακτηρίζατε αν κάποιος σας ζητούσε μια περιγραφή;

Αρχίσαμε να ηχογραφούμε τον δίσκο πολύ πριν ξεκινήσει η καραντίνα, απλά ολοκληρώθηκε κατά την διάρκεια αυτής. Ευτυχώς δηλαδή, γιατί είχαμε κάτι δημιουργικό να ασχολούμαστε και να ξεφεύγουμε λίγο από την συνολική μαυρίλα που επικρατούσε όλο αυτό το διάστημα. Νιώθουμε ότι ηχητικά είναι μια «εμπλουτισμένη» συνέχεια του προηγούμενου μας δίσκου «Μη & Δεν». Αρχικά ενορχηστρώθηκε μέσα σε ένα δωμάτιο με όποιο μέσο υπήρχε εκεί διαθέσιμο, αλλά στη συνέχεια, εν αντιθέσει με το «Μη & Δεν», προστέθηκαν ηχογραφήσεις σε στούντιο που περιλάμβαναν κρουστά και πνευστά. Όπως γράψαμε και στο δελτίο τύπου, ο τέταρτος μας δίσκος «Ασανσέρ» είναι 11 μικρές στιγμές που θα χωρούσαν όλες στα 20 δευτερόλεπτα της ανάβασης ή της κατάβασης μέσα στα σπλάχνα κάποιας πολυκατοικίας. Μια σκέψη κάτω απ’ το πάπλωμα, παρατηρώντας ένα πλοίο, κοιτώντας τα αστέρια και καταλαβαίνοντας ότι σε κοιτάνε και αυτά. Όταν διαφωνείς με τον εαυτό σου, όταν περνάς τη γιαγιάκα απέναντι και αναρωτιέσαι για ποιον το κάνεις και όταν σου σκάει η μνήμη ενός προσώπου που κάποτε φιλούσες.

Εκτός από ηλεκτρονική μορφή, θα υπάρχει και σε άλλη; Κι αν ναι πώς μπορούμε να το προμηθευτούμε;

Ναι, θα κυκλοφορήσει στις 20 Ιουλίου σε 500 απλά βινύλια και ακόμα 200 συλλεκτικά. Τα συλλεκτικά θα περιέχουν βινύλιο διαφορετικού χρώματος και μια αφίσα με το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του δίσκου. Θα διανέμονται στις ζωντανές μας εμφανίσεις, σε επιλεγμένα δισκοπωλεία σε όλη την Ελλάδα, αλλά και κατόπιν παραγγελίας. Ψηφιακά έχει ήδη κυκλοφορήσει. Τέλος και στις δύο αυτές εκδόσεις θα υπάρχει download link ώστε όποιος θέλει να κατεβάσει τον δίσκο σε υψηλή ποιότητα.

Όλα τα κομμάτια του δίσκου μυρίζουν θάλασσα, μνήμη, άγνωστες πόρτες, τύψεις που όλοι θέλουμε να κρύψουμε, αμήχανα φιλιά στα χείλη, φόβο για το αύριο, μικρούς δύσκολους μονολόγους σε στενά της πόλης που δεν ξεχάσαμε ποτέ, ποτάμια από σ’αγαπώ και όνειρα που ορίζουν το φινάλε. Λίγοι μιλούν για τα καλοκαίρια που τους πήραν από τα χέρια με το ζόρι και ακόμη λιγότεροι γι’ αυτά που ανακάλυψαν μέσα τους, τι είναι αυτό που σας ώθησε να βγουν αυτά τα κομμάτια;

Ό,τι μας ωθεί πάντα. Η ανάγκη δηλαδή που έχει ο καθένας μας να μοιραστεί τους φόβους του και τους προβληματισμούς του. Μιλώντας για αυτούς, κατά κάποιο τρόπο υπάρχει η αίσθηση ότι τους ξορκίζεις. Σε καμία περίπτωση δεν τους αποφεύγεις, όμως γίνονται περισσότερο γόνιμοι και διαχειρίσιμοι. Ή έτσι νομίζουμε!

Σαν να μοιραζόμαστε όλοι το ίδιο κενό.
Κι αυτό, μπορεί να είναι κάπως παρηγορητικό.

Το κομμάτι «Είσαι κι εσύ», το ακούς και νιώθεις πως στενεύει όλος ο κόσμος, σαν να σε ζουλάει κάποιος με όλη την δύναμη του, μια σφαίρα που όλο σε στοχεύει και προσπαθείς να την αποφύγεις, φέρνει το πίσω μπρός και σταματάει η μουσική με τον πιο γλυκό τρόπο στο τέλος: «για το κενό που μοιραζόμαστε να ξέρεις σ’αγαπώ». Πείτε μας πώς βγήκε, τι νιώσατε με αυτό το κομμάτι;

Το συγκεκριμένο κομμάτι ήτανε το τελευταίο που προσθέσαμε στον δίσκο, καθώς γράφτηκε στην αρχή της πρώτης καραντίνας. Σχετίζεται πολύ με την προηγούμενη ερώτηση. Είναι μια προσπάθεια να μιλήσουμε για την μοναξιά και την κενότητα που κυριαρχεί στην εποχή μας. Ξεκινώντας από τον εαυτό μας και προχωρώντας κατ’ επέκταση στον υπόλοιπο κόσμο Σαν να μοιραζόμαστε όλοι το ίδιο κενό. Κι αυτό, μπορεί να είναι κάπως παρηγορητικό.

Θα κλείσουμε, με ένα κομμάτι που κλείνει και ο δίσκος, το «Όνειρο», αν είμαστε κοχύλια σε ωκεανό και το κύμα μας ταράζει τα όνειρα και τα θέλω, οι στίχοι θα είναι πάντα εδώ για να μας ενώνουν ξανά. Τόσο εύθραυστα αισιόδοξο κομμάτι, που αγγίζει και σιγοκαίει. Τελικά οι ρίζες, πόσο βαθιές είναι; και τελικά μεγαλώνουν ή μικραίνουν με το χρώμα που τους δίνουμε εμείς;

Αυτό το κομμάτι προήλθε όντως από ένα όνειρο – αυτά τα μεταξύ ύπνου και ξύπνιου. Οι ρίζες πράγματι είναι πολύ βαθιές. Είναι επίσης και απρόβλεπτες. Δεν μπορούμε πάντα να κατευθύνουμε το που θα ριζώσουν, το πως θα ριζώσουν, αλλά και τις διαδρομές που θα ακολουθήσουν για να ριζώσουν. Κινούνται όπως το νερό στα ρυάκια που διαμορφώνει το μονοπάτι, λειαίνοντας πέτρες ή υπερπηδώντας ξύλα, αλλά και διαμορφώνεται από αυτά.

Παρέα, μοίρασμα και μουσική- αυτά ευχηθήκαμε να ζήσουμε πολύ σύντομα!