-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Το μεσημέρι που βγήκαμε στο δρόμο
η άσφαλτος είχε λασπώσει,
τα βήματά μας δεν ξεκόλλαγαν από κάτω
κι είχαμε να διανύσουμε μπροστά μας
τόσες χιλιάδες μέτρα,
εγώ έκανα ένα έτσι
και τράβαγα το δέρμα μου
κι έλεγα θα το βγάλω
εσύ να μην καταλαβαίνεις τι εννοώ
δυο χρόνια που δεν φόραγα δέρμα
δεν τα έβλεπες
φαγώθηκες να με ντύνεις
η δεξιά μου πλευρά
έχει όλη αρχίσει να κουτσουρεύει
δεν κάθεται καλά το ακουστικό στο αυτί
και το δεξί μου πόδι τρέμει,
ωστόσο σήμερα έγιναν όλα σωστά:
αγαπηθήκαμε
δεν κάπνισα παραπάνω τσιγάρα
βρήκα έναν παλιό συμμαθητή
κι ενώ τίποτα απολύτως δεν άλλαξε
ήρθαν και άλλαξαν όλα
–δυο χρόνια φτύνω το δέρμα μου
κι έχει ακόμη κι άλλο.
Έλα τι άλλο να πούμε
καλά τα καταφέραμε.
Εθιστήκαμε στην αποτυχία
γεμίσαμε γέλια πικρά
και το πρωί που ξυπνάμε
τραβάμε ένα χαστούκι στον καθρέφτη
όλο δικό μας
και κάθε νύχτα το ίδιο,
να τρώμε το κεφάλι μας
το λίγο στραπατσαρισμένο
μα έτοιμο για χαστούκι.
(Σήμερα είδα ένα φτερό
να περιφέρεται στον αέρα·
κι αν είχα αποφασίσει πως σήμερα
ένα φτερό θα ήταν σημάδι ότι θα κατακτήσω έναν ουρανό
τότε αυτό το φτερό σήμερα
θα μου έδινε μιαν απόφαση
που τόσο καιρό ζητούσα.
Όμως δεν είχα σκεφτεί τίποτα τέτοιο
και το φτερό σήμερα είναι απλά ένα φτερό
πήγα και χάθηκα ο μαλάκας
μες στο μυαλό μου
το βλέμμα σου όλο απορία
κι εγώ πού να σε κουμαντάρω
εσύ το καλοκαίρι τρέμεις από το κρύο
και το χειμώνα μυρίζεις αντηλιακό)
και κάπως έτσι λιγοστεύουν οι λέξεις μου
κι αφήνω το δέρμα να με τυλίξει
και δεν γαμιέται
θα τη βγάλω κι έτσι
απλά δυο χρόνια δεν μ’ ένοιαζε το κεφάλι μου
δεν ζήταγα την αγάπη σου
ούτε κανέναν παλιό συμμαθητή.
Κατέβαζα τα ρολά μου, κύριος
τράβαγα το χαστούκι μόνος μου
κι –αχ– συνθηκολογούσα.
-φωτογραφία από τον Hollis Brown Thornton–
στίξη 