-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Όταν μια γυναίκα σκοτώνεται σ’ ένα ομιχλώδες πάρκο του Σαν Φρανσίσκο, η αστυνομία υποψιάζεται ότι πρόκειται για ληστεία που πήγε πολύ στραβά, αλλά ο προβληματικός νέος ασθενής του κυρίου Γκρέι μπορεί να έχει το κλειδί για την αλήθεια.
Μετά από ένα ακόμη μακρύ βράδυ ρουλέτας και αποτυχημένου τζόγου, η Έλινορ Πόουπ, καθώς φεύγει από ένα μικρό τοπικό καζίνο του Σαν Φρανσίσκο, δολοφονείται άγρια με μια πέτρα στο κεφάλι. Δεν υπάρχει κανένα ίχνος ληστείας αλλά και κανένα ίχνος που να μαρτυρά ποιος ήταν ο δράστης του φρικτού εγκλήματος. Λίγο καιρό μετά, ο Χάουαρντ Ντιουν, ένας παράξενος και εμφανώς διαταραγμένος τύπος, εμφανίζεται απρόσμενα στο γραφείο του ψυχαναλυτή Γκρέι και του αποκαλύπτει ότι πιστεύει πως είναι ο υπεύθυνος για το χαμό της Έλινορ Πόουπ, της νύφης του. Από το σημείο αυτό και έπειτα, ο Γκρέι θα βρεθεί παγιδευμένος σε μια ιστορία που μοιάζει όλο και περισσότερο με παρτίδα πόκερ, που τα πρόσωπα τα οποία εμπλέκονται θα προσπαθήσουν να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις, που οι αθώοι θα μπερδευτούν με τους πραγματικούς εγκληματίες.
Ποιος είναι, τελικά, ο υπεύθυνος για τον φόνο της άτυχης γυναίκας, αλλά και για αυτούς που ακολούθησαν, και τι ρόλο έπαιξε η ίδια σε όλο αυτό;
«Ο φόνος της Έλινορ Πόουπ», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, είναι μια ιστορία μυστηρίου που μπορεί να χαρακτηριστεί με μία, κυρίως, λέξη: διαφορετική. Η εμμονή του Χένρι Κάτνερ στην επιστήμη της ψυχολογίας, μόνο ευεργετικά επιδρά στο μυθιστόρημα και στην αφήγηση που ξεδιπλώνει. Σίγουρα η βασική πλοκή του βιβλίου δεν ξεφεύγει πολύ από τα τυπικά μοτίβα μιας ιστορίας μυστηρίου, όμως το φόντο της ψυχανάλυσης που βρίσκεται πάντα πίσω από τους διαλόγους και τις κινήσεις των χαρακτήρων δίνει μια απόχρωση στην αφήγηση που ξεχωρίζει.
Ο Κάτνερ περιγράφει τους ήρωές του μέσα από την κάθε μικρή κίνησή τους, κρύβει τα μικρά τους μυστικά σε τυπικές φράσεις και δομεί τελικά ένα ολόκληρο ψυχολογικό προφίλ για τον κάθε έναν από αυτούς. Μέσα από τις λέξεις του καταφέρνει να αποδομήσει απλά και ξεκάθαρα παλιές δεισιδαιμονίες (π.χ. σελ. 73, όπου κάνει μια υπέροχη ύπουλη μεταφορά της ψυχαναλυτικής διαδικασίας ως εξορκισμό), να δώσει πολύ σημαντικές πληροφορίες, μέσω του Γκρέι, για την επιστήμη της ψυχολογίας, καταφέρνοντας ωστόσο να διατηρήσει το ενδιαφέρον μόνο αυξανόμενο.
Η γλώσσα που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας, παρόλο που είναι απλή, κρύβει μέσα της έναν τύπο, είναι έξυπνη και ατμοσφαιρική. Μεταφέρει τον παλμό της εποχής που πραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία (αυτό το λίγο ευγενικό, το λίγο «ξύλινο» αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά σύγχρονο και καθημερινό) ενώ ταυτόχρονα προβάλλει μιαν αυτοπεποίθηση ιδιαίτερα ελκυστική. Η Βικτώρια Λέκκα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στη μετάφραση.
Στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, το εξώφυλλο είναι ό,τι πρέπει για την εποχή και το θέμα του βιβλίου, με τις επιλογές στο σχέδιο, το υλικό (ανάγλυφο μπροστά) και τις γραμματοσειρές να είναι τόσο καλές που να νομίζεις ότι είναι κατευθείαν το πρωτότυπο. Το εσωτερικό του είναι εξίσου άνετο και ευρύχωρο, ξεκούραστο για τον αναγνώστη, δεν τον μπουχτίζει, και η γραμματοσειρά του είναι επίσης όμορφη, τόσο σε μέγεθος όσο και σε σχέδιο.
Το bottom line: «Ο φόνος της Έλινορ Πόουπ» είναι μια πολύ προσεγμένη έκδοση, με εξαιρετικές επιλογές σε κείμενο, υλικό και σχεδιασμό, που αντανακλούν το επίπεδο της δουλειάς των εκδόσεων Αλεξάνδρεια. Η αφήγηση θα σας κρατήσει καθηλωμένους με τη γρήγορη πλοκή και τις εναλλαγές της ιστορίας, ενώ παράλληλα είναι τόσο αριστοτεχνικά γραμμένη που θα σας βοηθήσει να ξεκουραστείτε μετά από μια κουραστική μέρα. Ιδανικό ανάγνωσμα για όσους θέλουν να εντρυφήσουν στο ψυχαναλυτικό υπόβαθρο μιας ιστορίας εγκλήματος και μυστηρίου.
στίξη 