-στα λόγια η Γεωργία Δρακάκη /
φωτογραφία από τον Γιάννη Βουλγαράκη
Όμως είναι τόσο μονότονο το καλοκαίρι στα νησιά/ οι επαναλαμβανόμενες ακροβασίες του ήλιου στις πλάκες/και οι ξερολιθιές που μένουν αιώνια βουβές/μια σκέτη ποίηση η πέτρα η άσπρη κι η καυτή/πικρή/μες στ’ αστικά διαμερίσματα και του τσιμέντου την λαύρα φωλιάζουν όλες οι πραγματικές μαγείες/είμαστε ορισμένοι ταγμένοι στην πόλη/προτιμάμε να μιλάμε για την θάλασσα και να την ονειρευόμαστε τις νύχτες/περισσότερο από όσο να είμαστε μέσα της/το βράδυ έρχεται για να μας δροσίσει/κι όλα εκείνα τα μελτέμια που τρώνε το δέρμα αυτών που τα γλεντούν/εμείς τα έχουμε διπλωμένα στο δεύτερο συρτάρι/κάτω από τα εσώρουχα που δεν φοράμε πια γιατί μεγαλώσαμε/μεγαλώνοντας αφήσαμε το Αιγαίο/μεγαλώνοντας συγυρίσαμε τα όνειρά μας/βολευτήκαμε στο διαμέρισμά μας/κι έρχονται τρεις φίλοι στο μπαλκόνι κάποτε/κι αναπολούμε καπνίζοντας/και μοιάζουμε μ’ εκείνα τα φεγγάρια που δεν αποτυπώνονται σωστά στις φωτογραφίες/κανένα φεγγάρι δεν αποτυπώθηκε ποτέ σωστά σε καμία φωτογραφία
στίξη 