-στα λόγια και τη φωτογραφία
η Ελένη Γεωργίου
Ανεβάζω λένε συνεχώς φωτογραφίες. Γεμίζω το ίνσταγκραμ με μέρη όμορφα, φωτεινά, πολύχρωμα. Δεν ξέφυγα τελικά ούτε εγώ από τη μαζική κουλτούρα! (Πέρσι τέτοιες μέρες έλεγα «εγώ; εγώ ποτέ δε θα…», αλλά να που έπεσα στην παγίδα…Another one bites the dust και άλλα τέτοια σχετικά).
Οι φωτογραφίες, όμως, για αυτές μιλάμε τώρα, ναι. Οι καλοκαιρινές μου φωτογραφίες. Σχεδόν μυρίζεις τη θάλασσα, γεύεσαι την αλμύρα, ακούς τα κύματα. Έτσι αισθητηριακά βιώνεις τις φωτογραφίες μου (ναι βάλε και μία φράση Στανισλάφσκι, να το παίξεις λίγο κουλτούρα και γίνεσαι αυτόματα μέρος της παρέας των κλισέ. Πόσο αφόρητα πλήττω μαζί σου…)
Ανεβάζω φωτογραφίες και εδώ και μία εβδομάδα τώρα, σκέφτομαι πόσο θέλω να γράψω. Η Σ τ ί ξ η κάνει αφιέρωμα στα καλοκαίρια μας (σάμερ ρικάπ), ω και θέλω τόσο να συμμετέχω! Αλλά σαν να στέρεψε λίγο η πηγή.
Μα τί λέω; Έχω άπειρες σκέψεις στο μυαλό μου, γράφω τόμους ολόκληρους μέσα στο κεφάλι μου και δεν είναι όλα τους δυσάρεστα. Οκ, κάποια είναι, αλλά προς υπεράσπισή μου, είναι τα λιγότερα αυτή τη φορά! Όχι γιατί κάτι άλλαξε προς το πολύ καλύτερο, κάθε άλλο. Αλλά πάντα το καλοκαίρι και τα χρώματα γλυκαίνουν την οξύτητα, μαλακώνουν κάπως τις γωνίες. Ανεβάζω πολύχρωμες φωτογραφίες. Βομβαρδίζω τους φίλους μου, δεν το κάνω από έπαρση – αλίμονο από δαύτην δεν είχα ποτέ μου.
Μα κάτσε. Μόλις πέρασε το καλοκαίρι του 2021. Ποιον πάω να κοροϊδέψω;
Αν θελήσω πραγματικά να γράψω κάτι – κάτι τουλάχιστον αληθινό, μόνο σε φόντο ασπρόμαυρο πρέπει να κινηθώ.
Γιατί τόσο φως δεν αντέχεται, καλέ μου άνθρωπε. Πώς να αντέξω; Πώς να αντέξω τόσα χρώματα; Μου φτάνουν τα χρώματα που χρησιμοποιώ, όταν ζωγραφίζω εντός μου (αυτά τα ίδια χρώματα που αγόρασα τότε, για να ομορφύνω το χειμώνα μας. Αλλά δεν τα κατάφεραν και το κατάστημα δε δεχόταν επιστροφές. Ήταν λάθος η επιλογή χρωμάτων. Εγώ επέλεξα λάθος. Και πάντα εμένα θα κατηγορώ, γιατί έτσι έχω μάθει κι έτσι ελαφρύνω το δικό σου βάρος, καλέ μου άνθρωπε. Καλέ μου άνθρωπε εσύ. Κλείνω την παρένθεση, μου μοιάζει τόσο εγωιστικό να μιλάω για αυτά τώρα).
Όλα σε φόντο ασπρόμαυρο. Γιατί το φετινό καλοκαίρι ήταν μαύρο, αγκάθινο, λασπερό, μύριζε στάχτη, πόνο, δάκρυα και απελπισία.
(Δε γράφω τώρα για μένα και για σένα, καλέ μου άνθρωπε – όχι. Τα δικά μας βάσανα μπορούν να περιμένουν λίγο.)
Γράφω για όλους.
Καλοκαίρι αγκάθι. Κακή σπορά. Μαύρη κουκκίδα.
(Καλοκαίρι αγκάθι και για μένα και για σένα. Αλλά τα δικά μας βάσανα μπορούν να περιμένουν λίγο.)
Και τώρα πρέπει να σωπάσουμε. Και να αναλογιστούμε. Πες μου τελικά, τί σημασία έχουν οι πολύχρωμες εικόνες; Απαλύνουν άραγε τον πόνο, καθαρίζουν τον αέρα; Δε νομίζω.
(Μπράβο… Φαντάσου, δηλαδή να είχα και πολλά δυσάρεστα να γράψω… Πανηγύρι απαισιοδοξίας θα στηνόταν!)
Ήταν ένα σκοτεινό καλοκαίρι, παρόλο το φως, παρόλη την ομορφιά. Ας είναι ο χειμώνας που ανοίγεται μπροστά μας ολόφωτος, σαν Αυγουστιάτικος ουρανός, μπας και λίγο ανασάνουμε με ευκολία.
(Και εμείς οι δύο, καλέ μου άνθρωπε. Όσο ακόμα ανήκουμε στη φυλή των ανθρώπων.)
στίξη 