-πρότζεκτ από τη Νεφέλη Γκογκώτση
Ζεστός Οκτώβρης,
ο άνεμος θα φέρει βροχή.
Γκρι Νοέμβρης,
το είδωλο μου σε σκοτεινό γυαλί
ψιθυρίζει γιατί.
Το χέρι μου μουδιάζει,
το όνομά σου συλλαβίζει,
το κεφάλι μου βουίζει.
Το χέρι μου μουδιάζει,
το όνομά σου σφίγγει·
κοφτερό γυαλί, το αίμα γυαλίζει.
Καθόλου μ’αγαπάς;
Σουβλί στα πλευρά.
Ξενυχτώ και κλαίω
άυπνη και άπνοη.
Στα δάχτυλα φοράς δαχτυλίδια τα μάτια μου,
λες και χρειάζεσαι άλλη απόδειξη ότι σε έχω ανάγκη.
Γιατί, γιατί, γιατί, γιατί, γιατί;
Κι άλλο μήνυμα σου στέλνω:
Είναι η στιγμή που η απελπισία γίνεται μαζοχισμός.
Και η βλακεία, λένε, είναι να επαναλαμβάνεις κάτι κάτι κάτι
ξανά ξανά και ξανά
ελπίζοντας σε διαφορετικό αποτέλεσμα και ω!
είμαι τόσο ηλίθια.
Και είναι η στιγμή που το πείσμα γίνεται σαδισμός.
Με θες, λες, αλλά θες και την άλλη.
Καλύτερα να φάω ένα κουτί πρόκες παρά να το δεχτώ,
ή να παραδεχτώ, ότι ακόμα και αυτό,
δεν είναι αρκετό για να με κάνει να σε παρατήσω.
Δεν γίνεται κάτι άλλο. Χειμώνας.
στίξη 