-πρότζεκτ από τη Νεφέλη Γκογκώτση
Σε θυμάμαι στην αμμουδιά ενός μικρούτσικου νησιού, που ήθελες να κάνεις τον γύρο.
Θυμάμαι τις μικρές σου λέξεις, ασήμαντες και αξέχαστες,
χάντρες στον λαιμό μου.
Ήμουν το ψάρι και ‘συ το Αγκίστρι.
Κάτω από τον ήλιο του Σεπτέμβρη, με τα αχόρταγα μου μάτια, ό,τι έλεγες ήταν πετράδι.
Ό,τι έκανες θησαυρός.
Μία-μία μάζευα τις χάντρες,
της αγάπης μου το καμάρι.
Όταν έπεσαν όμως, από το γδούπο, από τον κρότο,
κατάλαβα πως ήταν γυαλιά με σμιλεμένες άκρες.
Ήταν γεμάτη
γ υ α λ ι ά
η αμμουδιά μας,
αλλά έτσι είναι όλες:
μπουκάλια αλεσμένα και τριμμένα
τα ξερνά κάθε που φουσκώνει η θάλασσα.
Είναι το πιο απλό πράγμα
να βρεις γυαλιά σε παραλία.
«Απίστευτο, φιλενάδα, τα δικά σου είναι τα πιο όμορφα»,
οι φίλοι μου θαύμαζαν συγκαταβατικά.
Λες και είχα ξεχάσει
πως όλοι τους σε μισούσαν.
στίξη 