–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Έχω την ανάγκη να σου γράψω, Κατερίνα.
Ο θάνατος χτυπάει τη πόρτα της μοναξιάς μας.
Οι δύσκολοι καιροί ήρθαν κι όλα δείχνουν πως έχουν αλλάξει από τότε
προς το χειρότερο.
Ξέρω πως κάπου βρίσκεται κρυμμένη εκείνη η ελπίδα, που είχες χαράξει τότε μες στο ποίημα και στα λόγια σου
και που συνεχίζεις ακόμα να χαράζεις και να σπέρνεις ελπίδες στους νέους.
Ξέρω πως κάποια μέρα το αύριο θα ανήκει σε εμάς και σε χέρια γεμάτα οπτιμισμό, έχοντας νικήσει τη μάχη με εκείνους που τα βάρη φορτώνουν στην πλάτη μας και στο δρόμο, με πνιχτά γελάκια, μάς πετάνε σα σακιά.
Μερικές φορές – στην ηλικία που βρίσκομαι– σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που σε διαβάζω·
γνωρίζουμε άλλωστε πολύ καλά κι οι δύο, πως η μελέτη κι η γνώση είτε Λογοτεχνίας είτε Ποίησης στο άμεσο μέλλον από παιδιά, δε θα ρουφιέται, δε θα υπάρχει.
Ξέρω πως λίγοι έχουν μέσα τους την ενσυναίσθηση, γι’ αυτό και υπάρχουν λίγοι σε αυτόν τον κόσμο που μπορούν να κατανοήσουν και να εκτιμήσουν αυτά που μοιράστηκες απλόχερα,
πόνο,
αδικία,
δάκρυ,
μοναξιά,
χάος,
απελπισία,
και μέσα σ’ όλες αυτές τις λέξεις και την έννοιά τους, ανθίζει ένα λουλούδι ποτισμένο από ελπίδα, ειρήνη, ανθρωπιά, αγάπη.
Μα δε θα αφήσουμε να χαθείς.
Η εμφάνιση σου στο δρόμο μας θα είναι πάντα ορατή, σα νεφέλη, όταν οι καιροί γίνουν συντρίμμια, να μας θυμίζεις πως ακριβώς εκεί πρέπει να ζωντανέψει η ελπίδα κι όχι να σβήσει σα κερί, στη καταιγίδα.
Ωστόσο τρία πράγματα κρατάω καλά από εσένα, Κατερίνα, τα πιο σημαντικά.
Το πρώτο είναι η ανθρωπιά:
είμαι ευγνώμων που μέσα μου υπάρχει άφθονη ανθρωπιά.
Άλλωστε μόνο με ανθρώπους που διατηρούν την ανθρωπιά τους η ζωή αυτή αλλάζει.
Το δεύτερο είναι η ελπίδα που πρέπει να επικρατεί, να υπάρχει, ειδικά τώρα.
Να μη πέσει ποτέ. Να μη δεχτούμε τον θάνατο της, το άδοξο τέλος της. Να πολεμήσουμε γι’ αυτό.
Ας μη περπατάμε άσκοπα εδώ κι εκεί,
να έχουμε λόγο για να ζήσουμε κι αυτός ο λόγος να είναι η ίδια η ζωή.
Έτσι. Να ζήσουμε για τη ζωή.
Μην αφήσουμε να αγγίξουν τις ξένοιαστες στιγμές μας.
Και το τελευταίο και πιο σημαντικό
είναι αυτά τα λόγια που ξεστόμισες και θα τα κουβαλάω πάντα μες στην σκέψη μου : «Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε..»
Το’ χουμε ρε.
στίξη 