-στα λόγια ο Νίκος Σταϊκούλης
Είναι δυνατόν η απάντηση να βρίσκεται στο αδιανόητο;
Η θεραπεία έχει αρχίσει…
Να ένα πολύ καλό που έχουν τα δώρα των Χριστουγέννων: υπάρχει περίπτωση να λάβεις κάτι το οποίο εσύ δύσκολα θα αποφάσιζες να αγοράσεις, αλλά τελικά να αποδειχθεί ό,τι ακριβώς χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή. Κάπως έτσι έφτασε στα χέρια μου «Η θεραπεία» του Sebastian Fitzek από τις εκδόσεις Διόπτρα, το πρώτο μυθιστόρημα του Γερμανού συγγραφέα, το οποίο όταν κυκλοφόρησε το 2006 έγινε αμέσως μπεστ σέλερ.
Η υπόθεση: ο Βίκτορ Λάρεντς είναι διακεκριμένος ψυχολόγος, διάσημος στη χώρα του από τις συχνές εμφανίσεις του στην τηλεόραση και στα μέσα. Η δωδεκάχρονη κόρη του, η Γιόζι, εντελώς ξαφνικά εμφανίζει συμπτώματα ασθενείας, αλλά οι επισκέψεις στους γιατρούς δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα. Οι γονείς της είναι τσακισμένοι και προσπαθούν μάταια να βοηθήσουν το κορίτσι, μέχρι που εκείνο εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Σε αυτό το σημείο επιλέγει ο Fitzek να ξεκινήσει την αφήγηση της ιστορίας του και να ξεδιπλώσει σιγά σιγά όλα τα στοιχεία που θα οδηγήσουν στη λύση του μυστηρίου και στην εξιχνίαση της εξαφάνισης της Γιόζι.
«Η θεραπεία» είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου πρώτης τάξεως. Η αφήγηση είναι αγωνιώδης, ξεκινά ορμητικά και κρατά τον αναγνώστη μονίμως σε αναμμένα κάρβουνα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Βίκτορ, συντετριμμένος από την απώλεια της κόρης του και κυρίως από το γεγονός ότι ακόμη δεν έχει την παραμικρή απάντηση για την εξαφάνισή της –αίσια ή όχι–, αποφασίζει να απομονωθεί για μερικές μέρες στο νησί Πάρκουμ, όπου η οικογένεια διατηρεί εξοχικό σπίτι, προκειμένου να συγκεντρωθεί και να απαντήσει σε μια συνέντευξη σχετικά με την τραγωδία που αντιμετωπίζει. Εκεί, όμως, εμφανίζεται απρόσμενα μια γυναίκα που δεν έχει ξαναδεί ποτέ, μια συγγραφέας παιδικών βιβλίων, που έχει έρθει για να ζητήσει τη βοήθειά του στο πρόβλημά της. Τότε ο ψυχολόγος ανακαλύπτει ότι η ιστορία που έχει να του αφηγηθεί η γυναίκα αυτή φαίνεται να έχει πάρα πολλές ομοιότητες με την εξαφάνιση της μικρής Γιόζι. Μήπως ήρθε η ώρα να μάθει όλη την αλήθεια;
«Η θεραπεία» είναι ένα μυθιστόρημα μυστηρίου πρώτης τάξεως. Η αφήγηση είναι αγωνιώδης, ξεκινά ορμητικά και κρατά τον αναγνώστη μονίμως σε αναμμένα κάρβουνα. Στοιχεία από την επιστήμη της ψυχολογίας, μαεστρική αλληλουχία των γεγονότων και εξαιρετική σύνθεση προσωπογραφιών, δημιουργούν στο τέλος ένα αποτέλεσμα που σε κάνει να γυρίζεις τις σελίδες με ταχύτητα φωτός (εγώ το τελείωσα μέσα σε τέσσερις μέρες, ε και δεν με λες και γρήγορο αναγνώστη). Η υπόθεση καθεαυτή είναι ευρηματικότατη (θυμίζει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ταινία με τον Ντι Κάπριο, δεν λέω ποια, θα φάτε σπόιλ, αλλά θυμηθείτε με) εκτός από το τέλος που λίγο μου ξίνισε, η δε ατμόσφαιρα που χτίζει ο Fitzek με τις περιγραφές του στο νησί είναι ένας υπέροχος πίνακας που ισορροπεί ανάμεσα στον τρόμο (υπάρχει σκηνή μέσα που με ανατρίχιασε περισσότερο απ’ ότι ο Κινγκ) και στο μπλε-γκρίζο των βόρειων χωρών.
Η γλώσσα του συγγραφέα είναι φυσικά απλή και κοφτή. Κάνει εξαιρετική χρήση του διαλόγου, χτίζει ένταση με αυτόν, χτίζει την ίδια την υπόθεση, αλλά και η περιγραφή του σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είσαι εκεί, στον ίδιο χώρο, και παρακολουθείς. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη και σε δύο χρόνους, πράγμα που στην αρχή μπορεί να σε μπερδέψει λίγο για το τι συμβαίνει, αλλά μέχρι τη μέση έχεις ήδη πάρει μυρωδιά τι συμβαίνει.
Στα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, το βιβλίο έχει εξώφυλλο «όλα τα λεφτά», με εξώγλυφα χαρακτηριστικά και ένα πανέξυπνο σχέδιο με χάπια (πληροφορίες για το βιβλίο σαν να ήταν πληροφορίες του φαρμάκου) που ταιριάζει απόλυτα στο περιεχόμενο. Με χαλάει ελάχιστα μόνο, αισθητικά, το ξερό «από τον συγγραφέα…» που υπάρχει κάπου εκεί στη μέση και κάπως χαλάει όλο το υπόλοιπο. Αλλά χαλάλι. Κατά τα άλλα, εξαιρετικά βολικό στην ανάγνωση, αν σκεφτεί κανείς ότι είναι ένα πολυσέλιδο σχετικά κείμενο, αφού έχει πολύ ελαφρύ χαρτί (άρα ελαφρύ και το βιβλίο, κι όχι τούβλο) και πολύ μαλακό υλικό εξωφύλλου, σε βαθμό που λυγίζει αλλά δεν χαλάει. Τέλειο. Πλάτη κολλητή, χωρίς να δυσκολεύει στο να το κρατάς, αυτιά σε μέγεθος τόσο όσο (κι όχι κάτι γήπεδα που έχουμε δει αλλού και δεν κάνουν ούτε για σελιδοδείκτες, όπως προορίζονται δηλαδή), γραμματοσειρές απλές, λιτές, ωραίες.
Το bottom line: «Η θεραπεία» είναι ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο μυστηρίου για να κρατήσει συντροφιά, εξαιρετικό δείγμα του είδους. Αφήγηση νερό, ιστορία με αγωνία και ανατροπές και μια έκδοση που είναι αυτό ακριβώς που πρέπει για ένα τέτοιο βιβλίο: βολική.
στίξη 