-στα λόγια ο Γ. Σ. Αλεξάνδρου
Ποιος διάολο
με πέταξε σ’ αυτή
τη σκοτεινιά;
Πονούν τα πόδια μου
απ’ το οκλαδόν
και το κεφάλι δεν γυρνά,
κοιτάζει ευθεία
απ’ το λουρί
που σφίγγει
την καρωτίδα μου.
Ποιός διάολο
με πέταξε εδώ χάμω;
Έξω ξημέρωσε κι εγώ
βλέπω σκιές.
Και ποιος μιλάει στο βάθος;
Λάσπη στα γυμνά μου πόδια
και τα μαλλιά μου άχυρα.
Τι φύση απάνθρωπη.
Ποιος διάολο άναψε φωτιά;
Και αυτοί οι κουκουλοφόροι
με τα πήλινα ομοιώματα
τι τάχα παριστάνουν;
Τι αποτρόπαιο σκηνικό
και πώς ταιριάζω εγώ ανάμεσα;
Ποιος διάολο πέταξε καρφιά,
πέτρες και βράχους
σε αυτό το μονοπάτι;
Κι η ανηφοριά
γιατί δεν έχει τελειωμό;
Ποιος διάολο ευθύνεται
για αυτή μου τη μοίρα,
να τον πνίξω με τα μελανιασμένα
από τα δεσμά χέρια μου;
Ανάθεμα την ώρα που σηκώθηκα.
Πονούν τα μάτια μου.
Τι διάολο τρύπα είναι και δαύτη
με αυτό το ανεξήγητο λευκό
που μου τρυπά τα σωθικά;
Ποιος στο διάολο
την έβαλε από πάνω μου;
Τι είναι όλα αυτά,
το φως και το κελάηδισμα;
Ποιος κουκουλοφόρος πάλι
παίζει με τη νοημοσύνη μου
και ποια φωτιά δημιουργεί
πάλι αυταπάτες;
Κουράστηκα.
Δεν ξέρω καν
πού με τραβάει ο δρόμος.
Γιατί να φύγω απ’ το γνωστό
να πάω στο άγνωστο;
Κι από την άλλη,
αν ανεβώ στον ήλιο,
ποιον θα έχω να κατηγορώ
για την κατάντια μου;
Ποιον διάολο θα βρίζω;
Πώς θα είναι άραγε η ζωή μου;
Βορά θα με έχουν
όσοι θα βρίσκονται
στην άλλη άκρη.
Όμως
αυτή η φωνή
που ξύπνησε ξάφνου
μες στις αράχνες
και στις λάσπες,
μες στα βαριά μέταλλα
και τις σκιές,
προτού με συνταράξει μέσα μου,
ζούσα άθλιος ανάμεσα σε αθλίους.
Δε βαριέσαι,
θα ακούσω τη φωνή
που με εξωθούσε προς την έξοδο
όσο βλαστημούσα.
Άλλωστε
δεν έχει πια οκλαδόν,
δεν έχει μελανιές,
σκιές και ήχους
άλλο πια δεν έχει.
Τώρα γνωρίζω,
είπα, και είδα την σπηλιά
πρώτη φορά ως σπηλιά
και είδα το παρασκήνιο
και το σενάριο στο νου μου
προδομένο.
Θα πάω εκεί που πονούν τα μάτια μου,
εκεί που τα πόδια μου ματώνουν,
εκεί που δεν γνωρίζω τίποτα
–δεν θέλω άλλο να γνωρίζω–
άσε που τελικά
τίποτα δεν γνωρίζω.
Τι φύση η ανθρώπινη.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 