–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη
Οι φωνητικές χορδές μου
είναι μπλεγμένες μεταξύ τους
δημιουργώντας έτσι
θλιμμένα και χαοτικά αριστουργήματα
σαν πάω να μιλήσω.
Μέρες που το σώμα μου έχει βαλτώσει σε κάποια άβυσσο.
Μία παράξενη σιωπή αιωρείται στο δωμάτιο,
κοίτα! Αυτή η σιωπή είναι κόκκινη θηλιά γύρω απ’ τον λαιμό μου.
Tο μέσα μου οργισμένο
γεμάτο πεσιμισμό
είναι στιγμές σχεδόν της φρίκης.
Νύχτες που το κρύο έξω επικρατεί
κι η πληγή στα χέρια μου αιμορραγεί.
Άτομα που συμπεριφέρονται σα ζώα
καθημερινότητες μέτριες
σαν ένας μέτριος καφές
μυαλό χαμένο
αόριστες ματιές
κι ο δρόμος τόσο άδειος που δε μπορώ να τον διαβώ.
–φωτογραφία από Pinterest–
στίξη 