–στα λόγια η Κατερίνα Κουνάβη /
φωτογραφία: paranoiko_xaos
Κοίτα πώς τρέχουνε στους δρόμους
μες στη νύχτα
πώς παίρνουν τη ζωή ανθρώπων στα χέρια τους
και την στολίζουν με θάνατο
και ήττα.
Κοίτα εμένα
που τα ματοτσίνορα μου
είναι από τα δάκρυα βρεγμένα.
Κάθε φορά που περπατώ στους δρόμους τυχαίνει να με βλέπει ένας γνωστός
με βλέμμα χαμένο στον ορίζοντα να συλλογίζομαι.
Πόσες καθημερινές πλεκτάνες στήνουν αθόρυβα πίσω από τη γυμνή μας πλάτη.
Άντε να βγω και εγώ
με τα φθαρμένα μου παπούτσια
και τη ρημαγμένη μου ψυχή
να φυτέψω στον κήπο της μοναξιάς μου
σα λουλούδι, τη συντροφιά,
να ‘χω και εγώ ρε αδερφέ στα δύσκολα
μια αγκαλιά που να κουμπώνω.
στίξη 