-στα λόγια η Irini DarkEsterlite
Καθόμαστε εσύ κι εγώ αντίκρυ, σε ένα οξύμωρο κελί του νου. Απροσδιόριστο το ενδιαφέρον για σένα και τα μάτια σου κενή απολογία. Σκούζουν οι αναμνήσεις· παράξενο δεν τις έζησα ποτέ. Κόκκινο το μυστήριο των ιδεών σου και αν γελώ μου περνάς την επίγνωση του πεπερασμένου της υπάρξεως όσο ο πόνος του «σ’ αγαπώ».
Η κυτταρική γνώση, τιμωρία ελλείψεως πρακτικής.
-artwork από την Katrien de Blauwer–
στίξη 